.....................Σελίδα για την εκπαίδευση, την παιδεία, τον πολιτισμό, την λαογραφία............
..................................................................................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Με τον όρο παιδεία εννοούμε την απασχόληση με το παιδί και κυρίως την παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή , την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Στη φράση εγκύκλια παιδεία η λέξη παιδεία χρησιμοποιείται με την εξής σημασία: «Ο κύκλος των γνώσεων και των δεξιοτήτων, που πρέπει να δίνονται και να καλλιεργούνται με τη διδασκαλία και συνεπώς να αποτελούν το αντικείμενο της παιδείας».

Σύμφωνα με την κοινωνιολογική προσέγγιση του όρου, "παιδεία" ορίζουμε τη μετάφραση των πολιτιστικών στοιχείων, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια και η διάρκεια του συστήματος στο πολιτιστικό επίπεδο που έχει επιτευχθεί απ' την προηγούμενη γενιά και ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα παλινδρόμησης σε παλαιότερα στάδια............. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».

Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

«ΚΑΛΥΤΕΡΑ να μην πέρναγα σε ΑΕΙ» - Ο αγώνας των κρατούμενων φοιτητών να παρακολουθήσουν τα μαθήματα από τα κελιά του Κορυδαλλού


«ΚΑΛΥΤΕΡΑ να μην πέρναγα σε ΑΕΙ»

- Ο αγώνας των κρατούμενων φοιτητών να παρακολουθήσουν τα μαθήματα από τα κελιά του Κορυδαλλού.- (Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή", είναι ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου, Δεν έχει σημασία ποιά είναι η εφημερίδα. Μιλάει ο Βασίλης, 38 ετών, φυλακισμένος από τα 20 χρόνια του... δηλαδή περισσότερο από το μισό της ζωής που θυμάται. Πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Δεν είναι ο μοναδικός. Και άρχισαν άλλα βάσανα... Αξίζει την προσοχή μας... 
-Δ.Τζ.)
~~~~~~~~
«Από τη στιγμή που το έβαλα σκοπό να σπουδάσω, να κάνω κάτι με τη ζωή μου, να μην είμαι άλλο “ο ληστής τραπεζών”, έχω βγάλει τον καρκίνο. Καλύτερα να μην πέρναγα ποτέ, δεν αντέχω άλλο». Οχι, ο Βασίλης, 38 ετών, δεν έχει αρρωστήσει στην πραγματικότητα, αν και το υγρό κελί στη Δ΄ Πτέρυγα του Κορυδαλλού, με το στρώμα ποτισμένο στα ούρα γάτας, δεν εγγυώνται για πολύ ακόμη την ευεξία του. Τα λόγια του, ακόμη και ο ήχος της φωνής του δεν θυμίζουν σε τίποτα τον άνθρωπο που πριν από περίπου ένα μήνα πανηγύριζε την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο, στο Πολιτικό της Νομικής, δεύτερος μάλιστα στη σειρά. Ηταν η επιβράβευση μιας μεγάλης προσπάθειας αφού είχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο μέσα στη φυλακή και μάλιστα με 19,9 και υπό αντίξοες συνθήκες να δώσει για πανελλαδικές. Στις αρχές Σεπτεμβρίου είχε αρχίσει να ονειρεύεται ξανά, όμως η ζωή έχει την τάση να σε προσγειώνει βίαια.
Ο Βασίλης βρίσκεται στη φυλακή 18 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του, έχοντας καταδικαστεί για ληστείες τραπεζών. Οι δάσκαλοί του, όσοι τον γνωρίζουν, λένε σήμερα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο «άλλο», πολύ μακριά από εκείνον τον 20χρονο πιτσιρικά που είχε παρατήσει το σχολείο για να μπει στην παρανομία. Στις φυλακές Αγίου Στεφάνου Πάτρας όπου κρατούνταν μέχρι πρότινος, εθεωρείτο «πατρική φιγούρα» από τους συγκρατούμενούς του, πολλούς από τους οποίους είχε βοηθήσει να τελειώσουν το σχολείο. Πριν από μία εβδομάδα, κατόπιν αιτήματός του, μεταφέρθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να βρίσκεται κοντά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο είναι πλέον φοιτητής. «Ομως αντί να βρεθώ σε ένα κελί όπου θα μπορώ τουλάχιστον να διαβάζω, με πέταξαν σε ένα κελί με άλλους δύο, όπου εκεί όπου κοιμόμαστε εκεί τρώμε. Δεν έχει ούτε γραφείο, ούτε καρέκλα, ούτε σκαμπό, ούτε κομοδίνο, ούτε ντουλάπα». Για να μην κοιμηθεί στο ρυπαρό στρώμα, δανείστηκε ένα υπόστρωμα κάμπινγκ από ένα συγκρατούμενό του. «Η κατάσταση και στο κελί και σε όλη την πτέρυγα είναι τριτοκοσμική».
Για να εξοπλιστεί ο χώρος υποτυπωδώς, να εξανθρωπιστεί, κι εφόσον δεν παρέχονται ούτε τα βασικά από το κατάστημα κράτησης, θα πρέπει να τα αγοράσει ο ίδιος μετά την υποβολή σχετικού αιτήματος στο συμβούλιο της φυλακής. Αν υποθέσουμε ότι βρίσκει τα χρήματα, τα αιτήματα αυτά περνούν μήνες μέχρι να ικανοποιηθούν. «Εως τότε είμαι υποχρεωμένος να κάθομαι στο κρεβάτι ή στο πάτωμα». Στην Πάτρα οι συνθήκες ήταν καλύτερες, «αλλά φέρναμε και αποτελέσματα. 
Τέλειωσα με άριστα, μπήκα στο πανεπιστήμιο, αυτό που μου δίνεται δηλαδή δεν το καταχρώμαι, παράγω», λέει ο ίδιος στην «Κ». Θεωρητικά θα έπρεπε ήδη να έχει λάβει τα βιβλία από το ΕΚΠΑ. «Αλλά δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Υπάρχει συγκεκριμένος υπάλληλος επιφορτισμένος με τις εγγραφές στις σχολές που θα έπρεπε να μας φέρνει τα βιβλία και το πρόγραμμα. Αλλά θα πρέπει να βάλω τη μάνα μου, 70 χρόνων γυναίκα, να τρέχει στο πανεπιστήμιο να μου τα φέρει. Υπάρχουν παιδιά χωρίς κανέναν έξω, παιδιά από την Αλβανία, ποιος θα τους βοηθήσει αυτούς;». Εννοείται ότι το χρηματικό έπαθλο των 500 ευρώ για την είσοδό του στο πανεπιστήμιο δεν έχει ακόμη δοθεί.
«Με τι θέληση;»
Ο Βασίλης πληροί τις προϋποθέσεις και για τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, με το ηλεκτρονικό «βραχιολάκι», που θα του επέτρεπαν να παρακολουθεί τις παραδόσεις, να έχει πρόσβαση στη βιβλιοθήκη κ.ο.κ., αλλά οι κρούσεις του δεν φέρνουν αποτέλεσμα ούτε για τα στοιχειώδη. «Μας έχουν κλειδώσει, έχουν πετάξει τα κλειδιά και έχουν φύγει. Πάντως, δεν υπάρχουν εδώ για εμάς. Κάποιους μπορεί να μην τους ενοχλεί, κάποιοι τη θεωρούν φυσιολογική, μόνιμη κατάσταση.
 Δεν έχουν βλέψεις να σωφρονιστούν. Αλλά όχι και να βάζουν εμπόδια σε όσους κάναμε μόνοι μας την επιλογή να σωφρονιστούμε». Στον Κορυδαλλό, οι κρατούμενοι φοιτητές είναι 40. Οπως λέει, πολλοί είναι αυτοί που γι’ αυτούς τους λόγους κάποια στιγμή τα παρατούν. Πριν από λίγες ημέρες ενημερώθηκαν ότι ακόμη και οι φοιτητές μπορούν να έχουν πρόσβαση στο Ιντερνετ μία ώρα την εβδομάδα... 
«Σε κάνουν να απαυδήσεις. Αν πρέπει να διαβάζεις συγγράμματα μόνος σου σε ένα κελί χωρίς τραπέζι, με τι θέληση θα συνεχίσεις; Μια αχτίδα που αχνοφαινόταν να γίνουμε άνθρωποι, τη χάνουμε και αυτή». Χαμένο θεωρείται και το εξάμηνο.

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Τα Ελληνικά στα νηπιαγωγεία της Αυστραλίας

Πρόταση του υπουργού Παιδείας της χώρας


13 October 2017
Οι αγώνες της ομογένειας για τη διατήρηση και διάδοση της Νεοελληνικής γλώσσας στην Αυστραλία απέκτησαν έναν ισχυρό, έστω και πρόσκαιρα, σύμμαχο, και δεν είναι κανένας άλλος από τον υπουργό Παιδείας της χώρας, Simon Birmingham. 
Αρκεί, βέβαια, να το θέλουν και οι ίδιοι οι ομογενείς.
Με αφορμή την έναρξη της περιόδου υποβολής αιτήσεων από τα νηπιαγωγεία που ενδιαφέρονται να εισάγουν στο εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα μία ξένη γλώσσα, ο κ. Birmingham πρότεινε στα νηπιαγωγεία της χώρας κατά την φετινή σχολική περίοδο να επιλέξουν την Νεοελληνική. «Δίνοντας την ευκαιρία στα νήπια της χώρας να γνωρίσουν την Νεοελληνική γλώσσα, δεν έρχονται μόνο σε επαφή με μία δεύτερη γλώσσα, αλλά την ίδια στιγμή βελτιώνουν τις αναπτυξιακές και γνωστικές τους ικανότητες» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Birmingham, καλώντας παράλληλα τους γονείς να ζητήσουν από το νηπιαγωγείο τους να επωφεληθεί του προγράμματος που προσφέρει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. 
Η εισαγωγή της Νεοελληνικής και άλλων ξένων γλωσσών στα νηπιαγωγεία της Αυστραλίας εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος Early Learning Languages Australia (ELLA), πρόγραμμα που στοχεύει αρχικά στο να φέρει τα νήπια της χώρας σε επαφή με μία άλλη γλώσσα εκτός της αγγλικής ώστε να καλλιεργηθεί σ' αυτά μία πιο θετική εικόνα για τις ξένες γλώσσες, εικόνα που η κυβέρνηση ευελπιστεί ότι στο μέλλον θα συμβάλλει στην αύξηση των μαθητών σε προγράμματα εκμάθησης ξένων γλωσσών. 
Για την υλοποίηση του προγράμματος ELLA, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διαθέτει το ποσό των 15,7 εκατομμυρίων και η συμμετοχή των νηπιαγωγείων σ' αυτό είναι προαιρετική. Κάθε νηπιαγωγείο μπορεί να επιλέξει μία από τις δύο γλώσσες που προσφέρονται κατά την σχολική χρονιά. Πέρυσι τα νηπιαγωγεία που συμμετείχαν είχαν να επιλέξουν μεταξύ της ιταλικής και ισπανικής γλώσσας ενώ για την φετινή χρονιά όσα νηπιαγωγεία θα συμμετάσχουν έχουν διαλέξουν μεταξύ της νεοελληνικής και της γλώσσας χίντι, επίσημη γλώσσα της Ινδίας. 
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η γνωριμία των νηπίων με την αλφαβήτα θα γίνει μέσα από μία σειρά ηλεκτρονικών εφαρμογών και άλλων δραστηριοτήτων και από τους νηπιαγωγούς που εργάζονται στα νηπιαγωγεία και όχι από ειδικευμένους στην γλώσσα εκπαιδευτικούς. 
Ο υπουργός Παιδείας, αναφερόμενος στην πορεία του προγράμματος, ανέφερε ότι πέρυσι συμμετείχαν σ' αυτό 1800 νηπιαγωγεία από κάθε γωνιά της χώρας και 60.000 νήπια επωφελήθηκαν αυτού. 
Το ποσό που διαθέτει η κυβέρνηση για όσα νηπιαγωγεία ανταποκριθούν, καλύπτει εξ ολοκλήρου το εκπαιδευτικό υλικό που θα χρησιμοποιηθεί αλλά και τον τεχνολογικό εξοπλισμό που χρειάζεται για την υλοποίηση του προγράμματος. 
Όπως δήλωναν εκπαιδευτικοί παράγοντες στο "Νέο Κόσμο" για να δεχθούν τα νηπιαγωγεία να προσφέρουν και το μάθημα των Ελληνικών, θα πρέπει να υπάρχει ζήτηση. Με απλά λόγια, θα πρέπει οι ομογενείς γονείς να ζητούν από τα νηπιαγωγεία όπου στέλνουν τα παιδιά τους να προσφέρουν τα Ελληνικά.


___________
http://neoskosmos.com/news/el/node/63024

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Το συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό γράμμα αναπληρώτριας από την Σαντορίνη


«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».
Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

Το συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό γράμμα 

αναπληρώτριας από την Σαντορίνη //

Θα προτιμούσα να μην το έγραφα. Να όμως που η μοίρα έτσι το ήθελε. 
Η μοίρα; Ρητορικό το ερώτημα.


Ας μεταφερθούμε όμως στο μαγευτικό νησί της Σαντορίνης. Στο «στολίδι» του Αιγαίου. Εδώ όπου ο χρόνος κυλά αλλιώς. Εδώ που θα λέγαμε πως μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, ανέγγιχτο από τα τεκταινόμενα της υπόλοιπης χώρας. Το νησί βουλιάζει από τουρίστες. Κάθε φυλής και κάθε εθνικότητας.

Δεν μας πειράζει αυτό. Ρατσιστές δεν είμαστε. Στους δρόμους σημειωτόν τουριστικά λεωφορεία, γουρούνες με κατακόκκινους τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές οι οποίοι απολαμβάνουν το τοπίο κινούμενοι αργά και φωτογραφίζοντας ανά πάσα στιγμή, μηχανάκια, ταξί και κάποιο κοπάδι από μουλάρια, τα οποία δύστυχα ζωντανά χρησιμοποιούνται κι αυτά στο βωμό του κέρδους, τον άρχοντα που διαφεντεύει τούτο το νησί. Πραγματικό κομφούζιο. Και πώς να μην υπάρχει. Πώς να μην τρέχουν δουλικά οι κάθε λογής ξενοδόχοι, μη και δυσαρεστηθούν οι τουρίστες που πληρώνουν 1000 και 1500 ευρώ για ένα βράδυ στη «μαγευτική» Οία και 200 ευρώ το άτομο για να δει το ηλιοβασίλεμα από καραβάκι; Λογικό. Όλα για την Οία και την Καλντέρα, ό,τι πιο «γραφικό» έχει να επιδείξει το νησί, τα οποία όμως δεν προσφέρουν τίποτα αυθεντικό, παρά απαρτίζονται από ξενοδοχεία και μαγαζιά, όλα στις ανάγκες του τουρισμού. Αναρωτιέσαι ο κόσμος δηλαδή πού και πώς ζει; Το ανακαλύπτεις με το που πατάς το πόδι σου στο νησί.
Κάπου στις αρχές Σεπτέμβρη ένα άλλο καράβι ξεκινούσε από τη Σύρο. Με προορισμό το «στολίδι» του Αιγαίου. Αν ήμασταν σ’ άλλες εποχές, τα πανιά του θα μπορούσαν να είναι μαύρα. Θρήνος στο κατάστρωμα. Γιατί αν για κάποιους η Σαντορίνη είναι ο τοπ προορισμός, για κάποιους άλλους είναι η τελευταία επιλογή. Ναι γι’ αυτούς που έρχονται από τον πραγματικό κόσμο λέω. 
Γι’ αυτούς που φόρτωσαν όλα τους τα υπάρχοντα σε ένα αμαξάκι και σε τρεις μέρες βρέθηκαν στη Σύρο. Για να τους πουν μετά να πάνε στη Σαντορίνη. Γι’ αυτούς που δεν είχαν δει ποτέ μωβ χαρτονομίσματα να κυκλοφορούν με τόση άνεση στην αγορά, μια συνηθισμένη καθημερινότητα στο νησί. Το «καλή σχολική χρονιά» που άκουγαν από φίλους φάνταζε κατάρα. Ναι από τους φίλους που, εκτός χώρου εκπαίδευσης, σε θεωρούν τρελό/ή να μην ξέρεις πού θα είσαι την επόμενη χρονιά, πού θα ξεχειμωνιάσεις, απλώς να το μαθαίνεις τρεις μέρες πριν, να τα φορτώνεις, να φεύγεις, να είσαι νομάς κανονικός. Και η ιστορία να τραβάει χρόνια. Να τους αφήνεις πίσω, αυτούς κι άλλα τόσα αγαπημένα πρόσωπα. Βέβαια στο νησί δεν υπήρχε αυτή η ευχή. Μόνο το «καλή σεζόν». Όχι. Δεν ήρθα να δουλέψω σεζόν!!! Δεν το επέλεξα καν. Απλώς ήμουν από τους/τις τελευταίους/ες στη σειρά. Και ήρθα εδώ – όπου κανείς δεν ήθελε - για να κάνω μάθημα στα παιδιά σου.
Μέσα λοιπόν στο τουριστικό πανδαιμόνιο, έφτασαν οι φτωχοί συγγενείς. Κατάκοποι. Πώς να κοιμηθούν άλλωστε; Τόσο η πρόσληψη όσο και η οριστική τοποθέτηση ανακοινώθηκαν στις 3 το βράδυ. Εμφανίστηκαν σαν εξωγήινοι που προσγειώθηκαν από άλλο πλανήτη. Όπου ρωτούσαν αν νοικιάζεται σπίτι αντίκριζαν χαμόγελα ειρωνικά. Ακόμα και στα μεσιτικά γραφεία. Θες να βρεις σπίτι στη Σαντορίνη τώρα; Όσο για προσωρινή διαμονή σε ξενοδοχείο οι τιμές που άκουσαν κυμαίνονταν στα 80-90 ευρώ το βράδυ. Άλλοι κοιμόντουσαν 3-3, άλλοι στα αμάξια, άλλοι σε παραλίες. 
Και όταν τη μέρα έβγαιναν για αναζήτηση σπιτιού, κουράζονταν να ακούν τα “welcome” και τα “hello” από τους συντοπίτες τους. Κι αν υπήρχαν σπίτια προς ενοικίαση, θα κόστιζαν 350 ευρώ τα 15 τετραγωνικά. Ίσως χωρίς πλυντήριο. Ίσως χωρίς φουρνάκι. Συν εξτρά χρέωση 25 ευρώ το μήνα το νερό (το «στολίδι» υδροδοτείται με δεξαμενές). Συν το ρεύμα. Αλλού συν το ίντερνετ!!! Αλλού να σου λένε μένεις μέχρι Μάιο. Αλλού να σου λένε έχεις μωρό, θα λερώσει το σπίτι, δεν μπαίνεις!!! Και το χειρότερο – όταν αυτά τα ακούς ακόμα και από ντόπιους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με τη δεύτερη εργασία τους, αυτή της παραπαιδείας που ανθεί στο νησί, βγάζουν διπλό μισθό. Ταλαιπωρία δίχως τέλος. 
Κι εκεί κάπου αναρωτιέσαι αν όλο αυτό που κάνεις τελικά αξίζει. Γιατί σ’ αυτό το νησί κάθε μέρα σε περιμένει μια νέα έκπληξη. Για να επιβεβαιώσεις ότι μόνο το χρήμα κινεί τα νήματα εδώ. Όταν για απόσταση 4 χιλιομέτρων το ταξί σου παίρνει 12 ευρώ, «φιλική τιμή». Όταν σου λένε: Γιατί δεν κάνεις ιδιαίτερα; Όλοι αυτό κάνουν (Γιατί μπορεί να κάνω και άλλα πράγματα ή να έχω και άλλες υποχρεώσεις και απαιτώ η δουλειά μου να μου εξασφαλίζει τα απαραίτητα προ το ζειν είναι η απάντηση). Όταν ο γονιός αναρωτιέται γιατί δεν κάνουμε συνάντηση γονέων στο τέλος του Οκτώβρη όταν θα έχει τελειώσει η σεζόν και θα μπορέσουν επιτέλους οι άνθρωποι να ασχοληθούν και με τα δευτερεύοντα ζητήματά τους, όπως είναι τα παιδιά τους…
Κάπου εδώ αναρωτιέσαι αν κάτι ξέρει το υπουργείο που ζητά γνωμάτευση ψυχίατρου κάθε χρόνο από τους αναπληρωτές. Κάπου εδώ προσπαθείς να μη χάσεις τον εαυτό σου και να κρατηθείς στο ύψος σου. Λες δεν ξαναδηλώνω Κυκλάδες – ή και παραιτούμαι. Όμως το υπουργείο θα ’ρθει να σου πει χάνεις προϋπηρεσία, θα δουλέψεις του χρόνου; Λες τουλάχιστον δουλεύω, άλλοι/ες ακόμα περιμένουν. Αυτό όμως δεν με κάνει να αποδέχομαι την κατάσταση και να μη ζητάω και να διεκδικώ τα αυτονόητα για ανθρώπινους ρυθμούς ζωής και εργασίας, για μια αξιοπρεπή ζωή. Δεν είμαι μόνο εγώ. Κι αυτό με παρηγορεί. Είμαστε πολλοί. Και η κατάσταση δεν μπορεί παρά να αλλάξει παρά μόνο μαζικά. Ζητώντας πάντα και το βασικότερο. Μόνιμους μαζικούς διορισμούς τώρα!

Σκέψεις από μία αναπληρώτρια στη Σαντορίνη


_________________

Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017

Ξεκίνησαν οι εγγραφές για τον 30o πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό Πληροφορικής

Τεχνολογία - Επιστημονικά


Άρχισε στις 2 Οκτωβρίου η εγγραφή για τον 30ό Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Πληροφορικής, ο οποίος διοργανώνεται από την Ελληνική Εταιρεία Επιστημόνων και Επαγγελματιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών.

Ο διαγωνισμός τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και αποτελεί το εθνικό σκέλος της Διεθνούς Ολυμπιάδας Πληροφορικής, που διεξάγεται κάθε χρονιά υπό την αιγίδα της UNESCO.
Η διεξαγωγή του γίνεται με τη συνεργασία των Σχολών και Τμημάτων Μηχανικών Υπολογιστών και Πληροφορικής, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών, Πληροφορικής & Τηλεπικοινωνιών και Εφαρμοσμένης Πληροφορικής των ελληνικών ΑΕΙ και ΑΤΕΙ.
Στόχος του διαγωνισμού είναι να προωθήσει στη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα τις γνώσεις για τους αλγόριθμους, τον προγραμματισμό και την πληροφορική. Η συμμετοχή των μαθητών τους δίνει την ευκαιρία να διακριθούν σε βαλκανικό επίπεδο και σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω της κατοπινής συμμετοχής τους στις Βαλκανιάδες και στην Ολυμπιάδα Πληροφορικής.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πληροφορικής, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στην ιστοσελίδα της ΕΠΥ ή του διαγωνισμού.


Πηγή...

*από: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=58012:ksekinisan-oi-eggrafes-gia-ton-30o-panellinio-mathitiko-diagonismo-pliroforikis&catid=52:episthmonika&Itemid=349#ixzz4vDW6dibR

Πέντε καθηγητές για 498 μαθητές στην ελληνική παροικία στη Γαλλία

  ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ // Ειδήσεις  

Πέντε καθηγητές για 498 μαθητές στην ελληνική παροικία στη Γαλλία
Η κυβέρνηση και το Υπουργείο σας, στο οποίο είχαμε στηρίξει όλες μας τις ελπίδες, άφησε να δημιουργηθεί μια τέτοια κατάσταση που έχει απογοητεύσει και έχει βυθίσει σε άγχος την ελληνική παροικία.

  ΡΕΠΟΡΤΑΖ  ESOS  
              Κύριε Υπουργέ,
Το Δ.Σ. της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και περιχώρων, που συνήλθε στις 25 Σεπτεμβρίου 2017, βρέθηκε αντιμέτωπο με το πρόβλημα των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών στα σχολεία του εξωτερικού και αποφάσισε να σας στείλει επιστολή διαμαρτυρίας.
Το θέμα αυτό όπως έχει εξελιχτεί αυτή τη στιγμή, έχει τραγικές συνέπειες στη λειτουργία των σχολείων μας.
Κάνουμε υπομονή εδώ και ένα μήνα, αλλά είναι πλέον επείγον να σας καταγγείλουμε την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί.
Εδώ και ένα μήνα βρισκόμαστε μπροστά σε σχολεία που υπολειτουργούν, με πέντε καθηγητές για 498 μαθητές.
Με γονείς που κάνουν, οι περισσότεροι, πάνω από μία ώρα δρόμο για να αφήσουν τα μεγαλύτερα παιδιά σε μια τάξη κατάμεστη και να φύγουν με τα μικρότερα στο χέρι, αφού το νηπιαγωγείο δεν λειτουργεί.
Την περυσινή χρονιά, είχαμε 15 εκπαιδευτικούς για την περιφέρεια του Παρισιού.
Θα πρέπει να ξέρετε κύριε Υπουργέ ότι η Ελληνική Παροικία, η Κοινότητα και οι γονείς, κάνουν εδώ και χρόνια τεράστιες προσπάθειες για να διατηρήσουν τα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας.
Η έλλειψη στελέχωσης τους, ένα μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων, είναι καταστροφική και θα έχει τραγικές συνέπειες στην εξέλιξη της σχολικής χρονιάς.
Οι ώρες διδασκαλίας είναι περιορισμένες και όσο περνάει ο καιρός τίθεται σε κίνδυνο η επιτυχία των παιδιών στο Πιστοποιητικό Ελληνομάθειας και στις εξετάσεις του γαλλικού απολυτηρίου Baccalauréat, επειδή πολλά από αυτά έχουν επιλέξει τα ελληνικά ως πρώτη, δεύτερη ή τρίτη ξένη γλώσσα. Σας υπενθυμίζουμε ότι τα παιδιά αυτά δεν είναι μόνον δεύτερης ή τρίτης γενηάς ελληνόπουλα, αλλά και παιδιά μεταναστών που έφτασαν μόλις πρόσφατα στη Γαλλία εξ αιτίας της κρίσης και για τα οποία η φοίτηση στα ελληνικά σχολεία είναι ο μόνος τρόπος για να μην ξεχάσουν τη γλώσσα τους.
Λυπόμαστε που η κυβέρνηση και το Υπουργείο σας, στο οποίο είχαμε στηρίξει όλες μας τις ελπίδες, άφησε να δημιουργηθεί μια τέτοια κατάσταση που έχει απογοητεύσει και έχει βυθίσει σε άγχος την ελληνική παροικία.
Εμείς που προσπαθούμε χρόνια τώρα να κρατήσουμε αυτή την μοναδική την εστία ελληνομάθειας που όπως όλοι ξέρουμε τρέφει τον φιλελληνισμό, βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στη δυσάρεστη θέση να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε στη στοιχειώδη υποχρέωση μας απέναντι στα παιδιά μας.
Να μην μπορούμε να τους παρέχουμε ελληνική εκπαίδευση.
Κύριε Υπουργέ, πώς θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την κατάσταση αυτή στα παιδιά μας, που τους μαθαίνουμε να αγαπούν την Ελλάδα και τα ελληνικά ;
Τι θα πρέπει να πουμε στα νήπια που έρχονται στο σχολείο, συνοδεύοντας τα μεγαλύτερα τους αδέλφια, και τα οποία δεν τα αφήνουμε να μπούν στην τάξη;
Πώς να τους εξηγήσουμε την περίπλοκη γραφειοκρατική ιστορία των αποσπάσεων ;
Αυτά τα παιδιά, Κύριε Υπουργέ περιμένουν μια γρήγορη απάντηση από εσάς.
Με τιμή,
Σέτα Θεοδωρίδου 
Πρόεδρος

Χωρίς εκπαιδευτικούς και στο ελληνικό σχολείο στις Βρυξέλλες

  ΡΕΠΟΡΤΑΖ  ESOS  * 



            Αξιότιμε κ. Υπουργέ, κ.κ. Υφυπουργοί,
Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να ενώσω τη φωνή των γονέων των Βρυξελλών με τις φωνές διαμαρτυρίας των ομογενών στη Γαλλία, Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης για την απαράδεκτη κατάσταση με τα κενά στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού.
Παρότι αποτελεί κοινό μυστικό ότι κατά τις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου τα κενά ποτέ δεν ήταν άγνωστα, φέτος έχουμε σπάσει ρεκόρ, τόσο με τον αριθμό των κενών (μόνο στο Γυμνάσιο/Λύκειο 8 κενά!) όσο και με το γεγονός ότι ακόμη σήμερα, 2 Οκτωβρίου, δεν έχουν καν υπογραφεί οι αποσπάσεις.
Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να δούμε πραγματικά τους καθηγητές έτοιμους για μάθημα στο σχολείο πριν το Νοέμβριο.
Πέρυσι είχαμε τη "χαρά" να μην έχουμε Μαθηματικό στο Λύκειο για 7 (!!) μήνες, φέτος τη σκυτάλη έχουν πάρει η Φυσική, η Χημεία, η Βιολογία και τα Αγγλικά μεταξύ άλλων.
Το ερώτημα που θα ερχόταν αβίαστα σε ένα μικρό παιδί είναι: "Γιατί αυτές οι αποσπάσεις να μην έχουν ήδη υπογραφεί από το τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς;"
Στις Βρυξέλλες έχουμε την τύχη να έχουμε ως μέτρο σύγκρισης το Ευρωπαϊκό Σχολείο, με το ελληνικό τμήμα του – για τα παιδιά των ευρωυπαλλήλων.
Όπως μαθαίνουμε, εκεί η επιλογή και η στελέχωση από το Υπουργείο ολοκληρώθηκαν σε ένα μόνο μήνα, απόδειξη ότι η Ελλάδα όταν (και όπου) θέλει μπορεί να λειτουργήσει ως ευρωπαϊκό κράτος και όχι ως κράτος-οπερέττα.
Επιτρέψτε μου μια παρένθεση: Αγαπητέ κ. Ζουράρι, κατά την πρόσφατη επίσκεψή σας στις Βρυξέλλες ήρθατε σε συμφωνία με τις τοπικές αρχές για να χρησιμοποιούν τα παιδιά μας πισίνα και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις.
Σας ευχαριστούμε (παρότι αυτό δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα)– αλλά για εμάς αυτό είναι το κερασάκι.
Το να έχουν τα παιδιά μας δασκάλους και καθηγητές με την έναρξη της σχολικής χρονιάς είναι η τούρτα.
Μας δίνετε το κερασάκι, αλλά εμείς θέλουμε την τούρτα!
Θα ήθελα να κλείσω εποικοδομητικά. Δεν μας ενδιαφέρει το τι πήγε στραβά φέτος ή το ποιος ευθύνεται – άλλωστε κάθε χρόνο κάτι πήγαινε στραβά και πριν την παρούσα κυβέρνηση.
Ζητούμε απλώς να ξεκινήσετε ΤΩΡΑ την επιλογή όσων θα έρθουν στις Βρυξέλλες (ή σε άλλα σχολεία του εξωτερικού) έτσι ώστε την 1η σχολική μέρα του Σεπτεμβρίου του 2018 το σχολείο μας, και κάθε άλλο ελληνικό σχολείο στο εξωτερικό, να είναι πλήρως στελεχωμένο.
Γίνεται!
Απλώς χρειάζεται θέληση, προετοιμασία και οργάνωση!
Με τιμή,
Αργύρης Μαμμής 
Πρόεδρος Συλλόγου Γονέων 
και Κηδεμόνων Αμιγούς 
Ελληνικού Σχολείου Βρυξελλών

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης: Γιατί τα παιδιά μας δεν ενδιαφέρονται να μάθουν Ελληνικά;

  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 

Το Πανεπιστήμιο La Trobe σε συνεργασία με την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης προσφέρει διδακτορική υποτροφία για τη μελέτη της ελληνομάθειας



10 October 2017

Παρ' ότι η Μελβούρνη είναι η πόλη όπου ζει ο μεγαλύτερος αριθμός Ελλήνων εκτός Ελλάδας, μόνο το ένα τρίτο των παιδιών σχολικής ηλικίας που είναι ελληνικής καταγωγής στη Βικτώρια μαθαίνουν ελληνικά σε ημερήσια ή σε απογευματινά-σαββατιανά σχολεία. Το Τμήμα Γλωσσών και Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου La Trobe αναζητεί υποψήφιο για την εκπόνηση διδακτορικής διατριβής που θα ερευνά τη στάση των γονέων ως προς τη γλωσσομάθεια στην ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης. 
Εκτός από τη διεξαγωγή μιας εμπεριστατωμένης μελέτης του κοινωνιογλωσσικού αυτού ζητήματος, ο υποψήφιος αναμένεται να έρθει σε επαφή με κοινοτικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς και να υποβάλει προτάσεις για την ενθάρρυνση της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. 
Εκτός από την ερευνητική υποτροφία του Πανεπιστημίου La Trobe, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης θα παράσχει πρόσθετη στήριξη υπό μορφή επιδομάτων προόδου σε τακτά χρονικά διαστήματα. 
Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να επικοινωνήσουν με τον καθηγητή κ. James Walker (j.walker2@latrobe.edu.au) μέχρι τις 20 Οκτωβρίου, προσκομίζοντας βιογραφικό σημείωμα και επιστολή στην οποία θα παρουσιάζεται το ενδιαφέρον τους για τη διεξαγωγή αυτής της έρευνας.

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ! Εισαγγελέας καλεί εκπαιδευτικούς επειδή έκαναν μάθημα σε προσφυγόπουλα

  ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ  


Εντύπωση προκαλεί η κλήση εκπαιδευτικών του 5ου Δ/Σ Κερατσινίου από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Πειραιά ύστερα από ανώνυμη καταγγελία εναντίον τους για μαθήματα σε προσφυγόπουλα, στο χώρο του σχολείου, τις απογευματινές ώρες.
Ανάστατος ο εκπαιδευτικός κόσμος παρακολουθεί την κλήση σε έγγραφη αναφορά εκπαιδευτικών από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Πειραιά. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να απολογηθούν σε ανώνυμη καταγγελία γονέων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου επειδή στη συγκεκριμένη σχολική μονάδα, απογευματινές ώρες λειτούργησαν μαθήματα προσφυγόπουλων.
Στο alfavita.gr φτάνουν ψηφίσματα διαμαρτυρίας αλλά και συμπαράστασης στους εκπαιδευτικούς. Στο σύνολό τους σχεδόν, οι εκπαιδευτικοί δρούν ενάντια στις φοβικές προκαταλήψεις και τα συντηρητικά στερότυπα.
Διαβάστε την ανακοίνωση του Συλλόγου ΠΕ Αμαρουσίου που ζητά να σταματήσει άμεσα κάθε απόπειρα δίωξης εκπαιδευτικών: 

     Το Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αμαρουσίου ενημερώθηκε από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π. Ε.  Κερατσινίου Περάματος «Ν. Πλουμπίδης» σχετικά με ανώνυμη καταγγελία ομάδας γονέων, στο 5ο Δημ Σχ Κερατσινίου, για θέματα που αφορούν στην περσινή επιλογή και λειτουργία ΔΥΕΠ, στην αντίστοιχη  σχολική μονάδα, κατά τις απογευματινές ώρες. Η  καταγγελία τους επιδόθηκε από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Πειραιά, με την προοπτική να απαντηθεί μέχρι το τέλος της εβδομάδας.
  Οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Π. Ε. από την πρώτη στιγμή, συμπαραστάθηκαν και συμπαραστέκονται στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, προασπίζοντας τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών προσφύγων και μεταναστών, πάγια,  υποστηρίζουμε την ένταξη τους με διασπορά και κατανομή σε όλα τα πρωινά τμήματα, τονίζοντας τη θετική βαρύτητα που έχουν οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ συνομηλίκων για την κοινωνική τους ανάπτυξη,  ενάντια σε φοβικές προκαταλήψεις και συντηρητικά στερεότυπα.  Στις  περισσότερες άλλωστε, από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές Συμβάσεις κατοχυρώνονται και επιβάλλονται δικαιώματα και ελευθερίες, συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών χωρίς χαρτιά.
   Πρωτόγνωρη έκπληξη μας προκαλεί το γεγονός, πώς εκπαιδευτικοί που σεβάστηκαν, υποστήριξαν,  και στάθηκαν δίπλα στα παιδιά μεταναστών και προσφύγων, παρά τον ιδιότυπο χαρακτήρα των ειδικά  αποκομμένων εκπαιδευτικών δομών ΔΥΕΠ,  καλούνται τώρα σε έγγραφη αναφορά, παρά το ανώνυμο της καταγγελίας.
Θεωρούμε ότι  όσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαία. Η επιβολή κλίματος φόβου και τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών λειτουργών που επιλέγουν τον σεβασμό και την αποδοχή στο διαφορετικό,  την οικειοποίηση του «ξένου», όπως ακριβώς οφείλει να προστατεύει (και προστατεύει) η εκπαιδευτική κοινότητα, χαλάει τα σχέδια όσων επιθυμούν εκπαιδευτικούς, άβουλους, χειραγωγημένους σε κοντόφθαλμους,  αδικαιολόγητους ρατσιστικούς φόβους και ανυπόστατους κινδύνους ενισχύοντας τη λογική  δομών που θα αποτελούν όχημα γενίκευσης του διαχωρισμού των μαθητών προσφύγων.
   Οι Σύλλογοι Εκπ/κών Π. Ε. αντιστάθηκαν επιτυχημένα και με σθένος ενάντια σε ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις μορφωμάτων όπως της Χρυσής Αυγής στο Ικόνιο και «αγανακτισμένων γονέων» και βρίσκονται πάντοτε δίπλα στα παιδιά όλου του κόσμου προκειμένου να ζουν αξιοπρεπή ζωή ενάντια σε ό,τι και όποιον προσπαθεί να την υποβαθμίζει. Παράλληλα στηρίζουν, κάθε εκπαιδευτικό που φροντίζει για τη μόρφωση και τη ζωή των παιδιών ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, φυλής, θρησκείας ή όποιας άλλης αναχρονιστικής και αντιεκπαιδευτικής αντίληψης.
                            
Απαιτούμε να σταματήσει κάθε απόπειρα δίωξης.
Εκφράζουμε την ολόψυχη συμπαράστασή μας στους συναδέλφους, δηλώνουμε ότι τέτοιες εκφοβιστικές πρακτικές  δεν τρομοκρατούν τον εκπαιδευτικό χώρο.
Στηρίζουμε τις/τους συναδέλφους με όλους τους τρόπους, για οποιαδήποτε περίπτωση πράξεων που θίγουν την προσωπικότητά τους, δυσκολεύουν ή παρακωλύουν το παιδαγωγικό τους έργο ή θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια στον εργασιακό τους χώρο.
Καταδικάζουμε τον παράλογο μηχανισμό καταγγελιών  που έχει στηθεί εις βάρος των εκπαιδευτικών του 5ου Δημοτικού σχολείου Κερατσινίου.
Καθιστούμε σαφές προς οποιαδήποτε κατεύθυνση πως οι εκπαιδευτικοί δεν τρομοκρατούνται από πρακτικές που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του κλάδου.  
Η απόπειρα δίωξης εναντίον των συναδέλφων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κερατσινίου πρέπει να αντιμετωπιστεί ως απόπειρα δίωξης όλων των εκπαιδευτικών. 
Καλούμε τη ΔΟΕ, την ΟΛΜΕ, τους συλλόγους Π.Ε. και τις ΕΛΜΕ να καταδικάσουν απερίφραστα  τέτοιες απαράδεκτες ενέργειες.
Καλούμε το γονεϊκό κίνημα να απομονώσει τέτοιου είδους παρωχημένες αντιλήψεις για τη μόρφωση των παιδιών προσφύγων και μεταναστών.
Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας να πάρει σαφή θέση και να καταδικάσει τις τακτικές στοχοποίησης εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων.
Απαιτούμε την πλήρη και ομαλή ένταξή των προσφυγόπουλων στο πρωινό Δημόσιο Σχολείο, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς  εμπλοκή ΜΚΟ,  με απόλυτη ευθύνη του κράτους με όλα τα αναγκαία μέτρα, για την εξασφάλιση του απαραίτητου εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού στα σχολεία.

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Ένα σχολείο μαθαίνει τα προσφυγάκια να χαμογελούν

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αμπατζής, Φωτογραφίες: Νίκος Παλαιολόγος/SOOC




Περάσαμε μερικές ώρες στο πρόγραμμα
 μη τυπικής εκπαίδευσης της Έλιξ.

Ο δάσκαλος κρατάει στο ύψος του κεφαλιού του μια σελίδα από το κόμιξ της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων και ζητάει από τα παιδιά να του περιγράψουν αυτά που βλέπουν. Στη σελίδα 2 του γεμάτου χρώματος χαρτιού, η Αλίκη ακολουθεί τον λαγό κάτω απ’ τον φράκτη και τα 21 παιδιά ηλικίας από 9 ως 11 ετών, περιγράφουν φωναχτά τις εικόνες. Κάποια σε ελληνικά, άλλα στα αγγλικά, μερικά σε διαλέκτους τις οποίες δεν μπορώ να πιάσω.
Τα 18 αγόρια και τα 3 κορίτσια της αίθουσας δείχνουν πάντως να απολαμβάνουν το μάθημα και σημειώνουν στα τετράδιά τους αυτά που γράφει ο δάσκαλος στον πίνακα, ενώ την ίδια στιγμή δύο διερμηνείς μεταφράζουν στα παιδιά όσα δεν καταλαβαίνουν. Τα κουρδικά τα έχει αναλάβει ο Κόγκερ, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα 30 ημερών, εν μέσω της κουρδικής κρίσης και σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, είναι αυτός που μαθαίνει στα μικρά παιδιά την ελληνική γλώσσα.
Οι τοίχοι της σχολικής αίθουσας στο κτίριο της οδού Πατησίων, είναι γεμάτοι με ζωγραφιές και στα πρόσωπα των παιδιών σχηματίζονται πλατιά χαμόγελα κάθε φορά που φωνάζουν ‘teacher’, όπως αποκαλούν όλους τους ‘μεγάλους’.
Εκείνη η Τετάρτη, θα ήταν μια απόλυτα φυσιολογική -ίσως και βαρετή- Τετάρτη για κάθε παιδί της ηλικίας τους. Για τα συγκεκριμένα προσφυγόπουλα, αρκετά εκ των οποίων έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου και αναγκάστηκαν να αφήσουν τις πατρίδες τους, αυτό το καθημερινό δίωρο, όχι μόνο δεν είναι βαρετό, αλλά σημαίνει για εκείνα την επιστροφή σε μία στοιχειώδη κανονικότητα, την ευκαιρία να νιώσουν και πάλι ότι κάπου ανήκουν κι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες με τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους.
Είναι η ευκαιρία να νιώσουν και πάλι παιδιά και να τους απασχολεί γιατί η Αλίκη πήγε κάτω από το φράκτη, τι μπορεί να έχει στο μυαλό του ο λαγός και τελικά, πώς γράφονται όλες αυτές οι παράξενες λέξεις. Όλα όσα πρέπει να απασχολούν δηλαδή ένα μικρό παιδί που πριν καν κλείσει δεκαετία σε αυτόν τον σάπιο κόσμο, χρειάστηκε να μάθει τι σημαίνει πόλεμος, βόμβες και πείνα.


Το πρόγραμμα της ‘Ελιξ

Αυτό που λίγοι καταλαβαίνουν, ή τουλάχιστον λίγοι του δίνουν την πρέπουσα σημασία, είναι πως για τα παιδιά που βρέθηκαν στη χώρα μας εγκαταλείποντας με βία τις δικές τους, εκτός απ’ την εξασφάλιση τροφής και στέγης, δεν παύει να είναι αναγκαία και η πρόσβαση στην παιδεία, έστω κι αν μοιραία, περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις βασικές βιοτικές ανάγκες. Κάτι που φαντάζει από δύσκολο έως αδύνατο, αν δεν προετοιμαστούν κατάλληλα γι’ αυτό. Ευτυχώς, απ’ τον Νοέμβριο του 2016, το συγκεκριμένο ρόλο έχει αναλάβει το πρόγραμμα της ‘Ελιξ. Η διευθύντρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης, Γιούντιτ Βούντερλιχ-Αντωνίου τονίζει: “Η Έλιξ, από την ίδρυσή της, έχει ως στόχο την ενεργή συμμετοχή και την διαμόρφωση πολιτών του κόσμου. Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μείνουμε αμέτοχοι όταν χιλιάδες πρόσφυγες άρχισαν να φτάνουν στην Ελλάδα. Σχεδιάσαμε ένα πρόγραμμα, βασισμένοι στην εμπειρία 30 ετών, που στηρίζει έμπρακτα τα πλέον ευάλωτα μέλη του προσφυγικού πληθυσμού, τα παιδιά. Μετά από αρκετούς μήνες δουλειάς, αποδεικνύεται στην πράξη πως η ένταξη των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία είναι εφικτή, αρκεί να δουλέψουμε όλοι μαζί, αρκεί να δώσουμε έμφαση στην παιδεία”. 

Συγκεκριμένα, από το Νοέμβριο του 2016, η Έλιξ υλοποιεί το πρόγραμμα “Ποιοτική μάθηση μέσα από το παιχνίδι και μη τυπική εκπαίδευση, ενισχυμένη ψυχοκοινωνική υγεία και θετική ενσωμάτωση για παιδιά-πρόσφυγες σχολικής ηλικίας στην Ελλάδα” σε 12 σημεία της χώρας. Μέσα από αυτό το πρόγραμμα, περισσότερα από 2.500 παιδιά πρόσφυγες,αλλά και οι γονείς τους, έχουν αποκτήσει πρόσβαση σε ένα ευέλικτο και αξιόπιστο πλαίσιο μη-τυπικής εκπαίδευσης, μαθαίνοντας τη μητρική τους γλώσσα, αγγλικά, ελληνικά, μαθηματικά, δεξιότητες ζωής και πολιτική αγωγή, ώστε να ενισχύσουν την εκπαιδευτική τους πορεία και να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους.


Η Ιωάννα

Το πρόγραμμα, υλοποιείται από την Έλιξ σε συνεργασία με την οργάνωση FCA Finn Church Aid και την Teachers Without Borders, χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Γενική Διεύθυνση Ευρωπαϊκής Πολιτικής Προστασίας και Επιχειρήσεων Ανθρωπιστικής Βοήθειας και την Εκκλησία της Σουηδίας και υποστηρίζεται από τη UNICEF. Η παραχώρηση των σχολείων που διεξάγονται τα μαθήματα γίνεται μέσω του προγράμματος Ανοιχτά Σχολεία του Δήμου Αθηναίων, με αποκλειστικό δωρητή το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Εμείς, περάσαμε μια μέρα σε ένα από αυτά τα σχολεία και συνομιλήσαμε με την υπεύθυνη του προγράμματος, Ιωάννα Αποστολοπούλου, αλλά και με δασκάλους και διερμηνείς των παιδιών, οι οποίοι μας εξήγησαν λίγο καλύτερα τον τρόπο που λειτουργεί το πρόγραμμα. Αν και, τα χαμόγελα των παιδιών μας είχαν ήδη πείσει ότι το πρόγραμμα πετυ

Τα πρώτα δειλά βήματα και οι δυσκολίες χαίνει τον σκοπό του.

Προφανώς, η υλοποίηση ενός πρότζεκτ όπως αυτό της Έλιξ, συγκεντρώνει αναρίθμητες δυσκολίες οι οποίες πρέπει να ξεπερνιούνται καθημερινά. Η Ιωάννα μας εξηγεί κάποιες εξ αυτών, καθώς ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας απ’ την αρχή:
“Με την μεγάλη μετακίνηση του πληθυσμού το 2016, υπήρξε ανάγκη για εκπαίδευση, καθώς και το Υπουργείο Παιδείας δεν ήταν έτοιμο να διαχειριστεί όλο αυτό το μέγεθος. Υπήρχαν παιδιά, κυρίως σε camps, τα οποία δεν δέχονταν κάποιας μορφής εκπαίδευση και ήδη από τον Ιούλιο του 2016 τρέξαμε ένα δίμηνο πιλοτικό πρόγραμμα. Κάποια παιδιά από το camp του Ελαιώνα, για δύο περίπου εβδομάδες μεταφέρθηκαν σε γειτονικό σχολείο και έκαναν εκεί κάποιες δραστηριότητες μη τυπικής εκπαίδευσης”.
“Το πρότζεκτ αυτό πήγε πάρα πολύ καλά και το φθινόπωρο μπήκε και η Unicef στη συνεργασία, μας υποστήριξε σε θέματα χρηματοδότησης και τεχνογνωσίας και έκτοτε, έχουμε δραστηριοποιηθεί σε όλη την Ελλάδα. Είναι κάτι που αλλάζει συνεχώς μορφή, στην αρχή τα παιδιά πήγαιναν σε τάξεις μέσα στο camp, πλέον τους προσφέρονται περισσότερες δομές εκτός αυτών κι έτσι γίνεται λίγο πιο δύσκολη η συγκέντρωσή τους για να γίνουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Όταν σχεδιάζαμε το πρόγραμμα το φθινόπωρο του 2016, είχαμε στο μυαλό μας 4 camps και ξαφνικά ο πληθυσμός μετακινήθηκε, έπρεπε λοιπόν να αναπροσαρμοστούμε”.

“Στην Ελλάδα, τόσο οι NGOs όσο και οι εκπαιδευτικοί δεν έχουμε πείρα από ανθρωπιστική βοήθεια, είναι κάτι που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Με τη βοήθεια των οργανισμών που έχουν έρθει απ’ έξω, έχουμε αναπτύξει κι εμείς πλέον τεχνογνωσία. Το πρόγραμμα της Έλιξ, είναι το πρώτο και μεγαλύτερο που έχει υλοποιηθεί για εκπαίδευση σε τέτοιες συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Εκτός από τις δεδομένες δυσκολίες, πρέπει να συνυπολογίσουμε και το στρες που έχει κάποιος που έρχεται από μια εμπόλεμη ζώνη. Στο πρόγραμμα υπάρχει και ψυχολόγος και κοινωνικός λειτουργός, γίνεται και case management για συγκεκριμένες περιπτώσεις παιδιών, αλλά και για την υποστήριξη των δασκάλων οι οποίοι καλούνται να χειριστούν πρωτόγνωρες καταστάσεις”.
“Και σε επίπεδο management είναι πολύ διαφορετικό να τρέχεις ένα τέτοιο πρότζεκτ. Η χρηματοδότηση από το εξωτερικό έρχεται πολύ αργότερα, όλα γίνονται την τελευταία στιγμή και καλείσαι να κάνεις μεγάλες αλλαγές πολύ γρήγορα. Έχουμε καταφέρει να τις κάνουμε όμως κι είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό, έχουμε φτάσει να διαθέτουμε πάνω από 70 δασκάλους, 2.500 παιδιά και πάνω από 350 γονείς. Το σημαντικό επίσης είναι ότι τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι τα παιδιά ξαναέρχονται στα μαθήματα, έχουμε 65% ποσοστό επαναλαμβανόμενης συμμετοχής, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό δεδομένου πως πολλά παιδιά φεύγουν από τη χώρα ή αντιμετωπίζουν πρωτίστως βασικές βιοτικές ανάγκες. Η εκπαίδευση έρχεται σε δεύτερη μοίρα όταν δεν έχεις πού να μείνεις”. Οι δυσκολίες φυσικά αφορούν και την ίδια την λειτουργία των μαθημάτων, με την Ιωάννα να περιγράφει:
“Τα περισσότερα παιδιά είχαν να πάνε σχολείο 2-3 χρόνια και κάποια ίσως να μην είχαν πάει και ποτέ. Έτσι δεν ξέρανε πώς να συμπεριφερθούν σε μια τάξη, να σέβονται τους κανόνες, να κάνουν μια εργασία, να έρχονται στην ώρα τους, να φέρνουν τα βιβλία τους”.
“Υπάρχει αρκετή επιθετικότητα στα παιδιά, γενικά έχουν μεγάλο στρες. Όταν αναπτύσσουν όμως μια σχέση εμπιστοσύνης με το δάσκαλο, μοιράζονται κάποια γεγονότα που σοκάρουν. Όταν σου λένε μια ιστορία απ’ τον πόλεμο, δεν είναι εύκολο να απαντήσεις αλλά έχουμε βρει τους τρόπους. Όλο αυτό βγαίνει και μέσα από τις εκθέσεις τους, τις ζωγραφιές, από ανοιχτές συζητήσεις. Με τα εφηβάκια ειδικά γίνονται συζητήσεις για το ρατσισμό, τις σχέσεις των φύλων, κι εκεί βγαίνουν πολλά βιώματα από το παρελθόν τους. Και μόνο το γεγονός πως τα εκφράζουν και τα βγάζουν από μέσα τους, τα βοηθάει και τα ενδυναμώνει”.

Τα μαθήματα που προσφέρονται

Εκτός από τα ‘συμβατικά’ μαθήματα που προετοιμάζουν τα παιδιά για την εκπαίδευση στα πλαίσια ενός ελληνικού σχολείου, υπάρχουν και μαθήματα όπως οι δεξιότητες ζωής. Η Ιωάννα μας εξηγεί τι ακριβώς αφορούν αυτά:
“Υπάρχει το μάθημα των δεξιοτήτων ζωής και η πολιτική αγωγή. Ανάλογα με την ηλικία, προσαρμόζονται οι δραστηριότητες, αλλά οι βασικοί εκπαιδευτικοί στόχοι είναι να εισάγουμε τα παιδιά στο ελληνικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο, στον τρόπο σκέψης, τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και σε πολύ πρακτικά, καθημερινά πράγματα, όπως το να πάρουν τη συγκοινωνία, να πάνε στο σούπερ μάρκετ, να συνεννοηθούν σ’ ένα νοσοκομείο. Παράλληλα, υπάρχουν πολλά workshops, έχουμε δασκάλους που εξειδικεύονται είτε στα ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα, είτε στην διαπολιτισμική εκπαίδευση, ενώ πολλοί εξασκούν αυτό που ονομάζουμε εκπαίδευση μέσω τέχνης. Γίνονται έτσι εκθέσεις ζωγραφικής, επισκέψεις σε μουσεία, υπάρχουν θεατρικά workshops, προβολή ταινιών μικρού μήκους”.
“Απ’τον επόμενο χρόνο σχεδιάζουμε να προσθέσουμε και θετικές επιστήμες, όπως Φυσική και Χημεία, ανάλογα με την ομάδα που θα διδάξει ο κάθε δάσκαλος. Θέλουμε ακόμη να αναβαθμιστεί το μάθημα της μητρικής γλώσσας, δεν είναι απλό να βρεις δάσκαλο, δίνουμε πολύ έμφαση όμως σε αυτό. Όταν κάποιος μαθαίνει την μητρική του γλώσσα, είναι πιο εύκολο μετά να μάθει κι άλλες. Ειδικά τα μικρά παιδιά, αν δεν αναπτύξουν την κριτική σκέψη στην δική τους γλώσσα, δεν είναι εύκολο να αναπτυχθούν. Συν βέβαια ότι είναι ευκολότερο έτσι να διατηρήσουν την παράδοση και την πολιτιστική τους ταυτότητα”.
“Σε ό,τι αφορά τους εφήβους, αναλαμβάνουμε εξ ολοκλήρου την εκπαίδευσή τους. Οι περισσότεροι έφηβοι είναι ασυνόδευτοι και είναι εκτεθειμένοι σε όλων των ειδών τους κινδύνους. Έχουν χτίσει πάρα πολύ καλές σχέσεις με όλους τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Πριν μερικές ημέρες κατέβηκε ένα πιτσιρίκι στην Ομόνοια κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και όταν γύρισε είχε φάει ξύλο. Αμέσως ο δάσκαλος γύρισε το μάθημα και εξήγησε τους κινδύνους που υπάρχουν σε περιοχές όπως η Ομόνοια και πώς μπορούν τα παιδιά να τους αποφύγουν. Υπάρχει ακόμα το θέμα των ναρκωτικών, κάποια παιδιά εκδίδονται, δεν έχουν την σωστή πληροφόρηση. Είχε γίνει κι ένα workshop για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, για τις ουσίες, αλλά δεν τελειώνει αυτό ποτέ κι είναι μια συνεχής αγωνία που βιώνουν κι οι δάσκαλοι”.

“Η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική μέχρι τα 15, κάτι που σημαίνει ότι τα μεγαλύτερα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στη δυτική εκπαίδευση. Δεδομένου ότι έχουν πολύ σημαντικές ανάγκες, θα γίνουν σύντομα ενήλικες και θα χρειαστεί να βιοποριστούν, στις ηλικίες αυτές δίνουμε μια έμφαση στα life skills. Προσπαθούμε επίσης να συνεργαζόμαστε με άλλους φορείς και να τα παραπέμπουμε σε ό,τι καινούριο θα μπορούσε να τους ενδιαφέρει. Για τα παιδιά άνω των 18 θα λειτουργήσει κι ένα πιλοτικό πρόγραμμα στα πανεπιστήμια με όνομα ‘Camp for Campus’, στο οποίο προσφυγόπουλα θα μπορούν να παρακολουθήσουν μαθήματα του πρώτου έτους σε σχολές, με προϋπόθεση να έχουν τελειώσει το Λύκειο στη χώρα τους”.
“Τα κοριτσάκια άνω των 12, ειδικά από τα 14 και πάνω, δεν τα στέλνουν οι γονείς τους για μάθημα. Είναι κάτι που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Έγινε στον Ελαιώνα ένα σημαντικό βήμα, γιατί δεν χρειαζόταν συγκοινωνία για να πας στο μάθημα, κάναμε τάξεις μόνο για κορίτσια, τις ενημερώσαμε. Το θέμα είναι ότι ούτε εκείνες το επιθυμούν, έχουν μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο που στις μικτές τάξεις αισθάνονται άβολα. Πρέπει να τις ενδυναμώσουμε, να καταλάβουν ότι αν δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια θα χάσουν κρίσιμες ευκαιρίες για τη ζωή τους. Αυτές δεν είναι διαδικασίες που γίνονται αυτόματα, αλλά είναι ένας στόχος μας”.
“H πλειοψηφία των παιδιών είναι απ’ τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Έχουμε όμως τουλάχιστον άλλες 20 διαφορετικές χώρες προέλευσης, απ’ την Αφρική και την Ασία γενικότερα”.
“Το πρόγραμμα είναι ανοιχτό και σε μετανάστες που θέλουν να κάνουν μάθημα, έχουμε κάποιους που έχουν έρθει, η πλειονότητα όμως είναι πρόσφυγες”.
Στο κτίριο της Πατησίων, το οποίο φιλοξενεί καθημερινά παιδιά από 3 μέχρι και 17 ετών, εκτός από τους μικρούς μαθητές και τους δασκάλους, πηγαινοέρχονται συνεχώς και γονείς και τα παιδιά του προγράμματος μου εξηγούν τη σημασία που έχει για έναν άνθρωπο που λίγο καιρό πριν ζούσε σε συνθήκες πολέμου, να αισθάνεται και πάλι ότι έχει μια ρουτίνα. Η Ιωάννα μου εξηγεί τι προσφέρει το πρόγραμμα στους γονείς:
“Στους γονείς κάνουμε μαθήματα γλώσσας στην ουσία, καθώς τα παιδιά πολλές φορές έμπαιναν στην διαδικασία να κάνουν το μεταφραστή σε διάφορες συνεννοήσεις ενηλίκων, το οποίο δεν είναι το καλύτερο. Ενισχύουμε τις επικοινωνιακές δεξιότητες των γονιών για να έχουν τα παιδιά το περιθώριο για μια πιο φυσιολογική ανάπτυξη”.
“Υπάρχουν γονείς που ενδιαφέρονται πάρα πολύ για την εκπαίδευση των παιδιών τους και κάνουν εξειδικευμένες ερωτήσεις προς τους εκπαιδευτικούς, όπως για την προσέγγιση και την ύλη που θα καλύψουν. Άλλοι πάλι έχουν μια διαφορετική εικόνα για την εκπαίδευση, μιας και η κουλτούρα τους είναι διαφορετική, υπάρχει ένα πιο δασκαλοκεντρικό σύστημα κι είναι πιο αυστηρά τα πράγματα. Ειδικά στην αρχή υπήρχε πρόβλημα, το γεγονός ότι ο δάσκαλος ήταν φιλικός δεν είναι κάτι που το θέλανε, είχαν συνηθίσει να είναι αυστηρός κι αγέλαστος. Υπάρχουν συναντήσεις γονέων με δασκάλους και ενημερώνονται για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν και σιγά σιγά εντάσσονται στον δικό μας τρόπο εκπαίδευσης”. 
“Πολλοί γονείς στην αρχή έμπαιναν στην τάξη για να δουν τι γίνεται, ειδικά στις μικρές ηλικίες”.


Οι δάσκαλοι του προγράμματος, έχουν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλές ιδιαιτερότητες και καλούνται να ξεπεράσουν δυσκολίες για τις οποίες πολλοί δεν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έχουν μάθει όμως να μην φοβούνται τίποτα, όπως μου περιέγραψαν χαρακτηριστικά, έχουν γίνει ‘θηρία’.
“Οι δάσκαλοι έχουν τελειώσει είτε δημοτική εκπαίδευση, είτε φιλολογία, είτε κάτι σχετικό και έχουν εξειδικευτεί αργότερα σε κάποιο μεταπτυχιακό όπως αυτά που ανέφερα παραπάνω. Παράλληλα όμως, υπάρχει πάντα στην τάξη κι ένας δάσκαλος μητρικής γλώσσας o οποίος συνήθως είναι από την κοινότητα των παιδιών. Δεν είναι απλά ένας διερμηνέας, μετά από εκπαιδεύσεις, λειτουργεί ως co-facilitator, βοηθάει στην διεξαγωγή των δραστηριοτήτων”.
“Λόγω της μετακίνησης του πληθυσμού, σε ένα τμήμα μπορεί να έχουμε συνέχεια νέες εγγραφές. Κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα να γραφτεί οποιαδήποτε στιγμή θέλει, είμαστε αρκετά χαλαροί στο τι ζητάμε. Αν γραφτεί όμως σ’ ένα ήδη προχωρημένο τμήμα και δεν έχει τις βάσεις από προηγούμενα χρόνια, τότε δημιουργείται πρόβλημα, το οποίο λύνεται με τη δημιουργία νέων τμημάτων για αρχαρίους ή μαθήματα πολλαπλών ταχυτήτων, τα οποία είναι ιδιαίτερα απαιτητικά για τους εκπαιδευτικούς. Σε αυτό το κομμάτι είναι πολύ σημαντικοί οι δάσκαλοι μητρικής γλώσσας, αφού σε ένα τμήμα μπορεί να υπάρχουν παιδιά από διαφορετικές εθνικότητες, ο μοναδικός διαχωρισμός γίνεται με βάση τις ηλικίες”. 
“Οι περισσότεροι δάσκαλοι μητρικής γλώσσας είναι κι αυτοί πρόσφυγες. Δεν είναι εκπαιδευτικοί με την έννοια ότι δεν έχουν σπουδάσει ως παιδαγωγοί. ‘Έχουν τελειώσει όμως τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχουν την ευαισθησία να βοηθήσουν και έχουν περάσει από διάφορες εκπαιδεύσεις από τους δικούς μας εκπαιδευτικούς πάνω σε παιδαγωγικά θέματα. Οι δάσκαλοι μητρικής γλώσσας συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς σε μικτές ομάδες σε ημερήσια βάση, ενώ παρόντες είναι και ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Προβλέπεται μία ώρα, την οποία λέμε ‘teacher learning session’ κι εκεί συζητιούνται όλα τα προβλήματα, συντονίζεται η διδακτική ύλη, υπάρχει ανταλλαγή καλών πρακτικών. Χάρη σε αυτό έχουμε πάει καλά, υποστηρίζει πολύ ο ένας τον άλλο”.
Για την εμπειρία του μας μίλησε και ο Γιώργος Βαγιάκης, εκπαιδευτικός που εργάζεται στο κέντρο της οδού Πατησίων ως συντονιστής πεδίου και βρίσκεται στο πρόγραμμα από το ξεκίνημά του, προσφέροντας υπηρεσίες και μέσω τεχνικών του θεάτρου στην εκπαίδευση. Όπως μας εξήγησε, έμαθε για τη λειτουργία του προγράμματος μέσω του ίντερνετ, έκανε την αίτησή του και πλέον προσφέρει τις υπηρεσίες του, έχοντας δουλέψει ξανά για ένα μικρό διάστημα στο παρελθόν με προσφυγόπουλα.
“Πάνω στο υπάρχον πλάνο του δασκάλου, αναζητούνται τρόποι για το πώς μπορούν να προσεγγίσουν λίγο πιο βιωματικά τις έννοιες της γραμματικής ή της ανάγνωσης. Η βασική πρόκληση για έναν δάσκαλο είναι ότι μέσα σε μια τάξη μπορεί να υπάρχουν μέχρι και 17 διαφορετικές εθνικότητες”.
“Θα περίμενε κανείς ότι τα παιδιά μικρότερων ηλικιών θα είναι πιο δύσκολα διαχειρίσιμα επειδή σε πολλές περιπτώσεις δεν γνωρίζουν ούτε τη μητρική τους γλώσσα, όμως επικοινωνούν καλύτερα με τους δασκάλους τους μέσα από τη γλώσσα του σώματος. Το ίδιο συμβαίνει και στις μεγαλύτερες ηλικίες, υπάρχει μια αρκετά καλή χημεία που κερδίζεται από το δάσκαλο καθημερινά”. 
“Κάθε μέρα έχει αλλαγές, κάτι που με κάνει να είμαι συνέχεια πιο παραγωγικός. Μαθαίνουμε κι εμείς οι ίδιοι μέσα από το πρότζεκτ”, θα πει ο Γιώργος. 
Στη δομή των Πατησίων γνωρίσαμε όμως και την γλυκύτατη Μπασίρα απ’ το Αφγανιστάν, όπου και έμαθε άψογα αγγλικά. Είναι 22 χρονών, βρίσκεται στην Ελλάδα τον τελευταίο 1,5 χρόνο και πρωτοήρθε στο πρόγραμμα για να ξεκινήσει μαθήματα ελληνικών (τα οποία μιλάει εξαιρετικά, άλλο αν με μένα ντράπηκε και μου απάντησε στα αγγλικά). Πλέον, εργάζεται ως δασκάλα μητρικής γλώσσας και περιέγραψε την εμπειρία της:
“Είχα ακούσει ότι είναι ένα πρότζεκτ στο οποίο εκτός από τα παιδιά, μπορούν να μάθουν κάποια πράγματα και οι γονείς, όπως ελληνικά και αγγλικά. Είχα ακούσει πολλά καλά πράγματα και με ενδιέφερε”.
“Μεταφράζω και για ένα μήνα είχα και δική μου τάξη. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με παιδιά και να μαθαίνω σε προσφυγόπουλα πράγματα για το πώς έχει η κατάσταση. Είμαι κι εγώ πρόσφυγας, καταλαβαίνω τα προβλήματά τους. Βλέπω ότι θέλουν να μάθουν και δεν μπορούν, δεν έχουν τους τρόπους και αυτό το πρόγραμμα τα βοηθάει”.

Η μεταπήδηση στο ελληνικό σχολείο
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι πως το πρόγραμμα της Έλιξ λειτουργεί σαν προετοιμασία των παιδιών για την μετακίνηση στο πρόγραμμα των ελληνικών σχολείων. Κατά πόσο έχει επιτευχθεί αυτός ο στόχος;

“Δυστυχώς, το ποσοστό των παιδιών που έχουν μεταπηδήσει στο κανονικό πρόγραμμα ενός σχολείου δεν είναι πολύ υψηλό, είναι κάτω από 20%. Δεν έχουμε όμως τα ακριβή στοιχεία, γιατί παρότι κάποια παιδιά εγγράφονται, δεν παραμένουν στο σχολείο, κάτι που εξηγείται καθώς οι εκπαιδευτικοί ενός δημόσιου σχολείου δεν έχουν τις δεξιότητες για να τα αντιμετωπίσουν. Οι δάσκαλοι του προγράμματός μας περνάνε συνεχείς εκπαιδεύσεις σε διαπολιτισμικά θέματα κι εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας κι έχουν διαρκή υποστήριξη. Σε κάποια σχολεία δεν υπάρχουν καν ξεχωριστά τμήματα για τα παιδιά αυτά, κάτι που είναι δύσκολο για τα ίδια, τα οποία μένουν πίσω, απογοητεύονται και τελικά σταματάνε. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα τώρα, βλέπουμε ότι γίνονται προσπάθειες κι απ’ το Υπουργείο, αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη” παραδέχεται η Ιωάννα και συνεχίζει:

“Τη νέα χρονιά, όπως και πέρσι, πολλά κέντρα μας θα είναι εντός σχολείου. Μετά το πέρας των κανονικών μαθημάτων, ξεκινάνε τα δικά μας, κι εκεί έγινε μια προσπάθεια επικοινωνίας με τους δασκάλους. Φέτος θέλουμε αυτό να είναι ακόμα πιο έντονο και θέλουμε να υπάρχει μια κινητή ομάδα που θα μπορεί να κάνει αυτή τη σύνδεση. Θέλουμε να είμαστε σε τουλάχιστον 5 σχολεία στην Αττική, οι διευθυντές έχουν ήδη δεχτεί να συνεργαστούν, υπάρχουν γραμμένα παιδιά το πρωί και θα ξεκινήσει μια συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς που ελπίζουμε ότι θα αναπτυχθεί. Θέλουν πάρα πολύ την παρουσία μας”.
“Η εξέλιξη των μαθητών που βρίσκονται μαζί μας από το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακή. Τα παιδιά που ξεκίνησαν μαζί μας και στη συνέχεια γράφτηκαν στο σχολείο, συνεχίζουν, αλλά δεν είναι αρκετά, θέλει κι άλλο”.
“Εμείς αυτό που ευχόμαστε είναι στο μέλλον να κάνουμε μόνο ενισχυτική διδασκαλία, να πηγαίνουν όλα τα παιδιά στο σχολείο κι εμείς απλά να τα βοηθάμε στην μελέτη”. Όσο για το αν τα παιδιά έχουν έρθει αντιμέτωπα με φαινόμενα ρατσισμού στην παρουσία τους στα σχολεία, τα λόγια της Ιωάννας μας γεννούν ελπίδα κι αισιοδοξία: 
“Σε γενικές γραμμές, εγώ έχω ακούσει πολύ θετικά λόγια, και απ’ τους γονείς και απ’ τα παιδιά για το πόσο καλά τους φερόμαστε οι Έλληνες. Προφανώς έχουν γνωρίσει εκπροσώπους από οργανισμούς που τους έχουμε δεχτεί πολύ ζεστά. Σε μένα δεν έχει μεταφερθεί κάποιο περιστατικό ρατσισμού, θεωρούν ότι οι Έλληνες είμαστε πολύ θερμοί απέναντί τους. Οπωσδήποτε βέβαια, αν ένα παιδί βρεθεί σε μια τάξη μόνο με Έλληνες κι είναι το μόνο που δεν μιλάει τη γλώσσα καλά, είναι εύκολο να στοχοποιηθεί κι εκεί ίσως υπήρξαν περιστατικά. Αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε παιδί, δεν θεωρώ ότι είναι δείγμα ρατσισμού”. 
Φεύγοντας, περάσαμε από μία ακόμη αίθουσα, στην οποία 7 παιδιά ηλικίας 6-7 ετών, καθόντουσαν κυκλικά στα καρεκλάκια τους και σχημάτιζαν τα ονόματά τους χρησιμοποιώντας πολύχρωμα καπάκια. Ο μικρός Mohammad, χρησιμοποιώντας πράσινα, λευκά και μπλε καπάκια, τα κατάφερε σχετικά εύκολα και με ένα τεράστιο χαμόγελο έτρεξε να κολλήσει το πράσινο χαρτόνι στον τοίχο, δίπλα στα ονόματα της Rafif, του Fahd και της Zahra. Για δύο ώρες, κάνοντας ασκήσεις προγραφής για να προετοιμαστούν για την πρώτη δημοτικού, τα 7 πιτσιρίκια αισθάνονται ότι έχουν μια φυσιολογική παιδική ηλικία.
Χάρη στο έργο των δασκάλων τους, η απάντηση “Καλά είμαι” στην ερώτηση “Τι κάνεις;” που απευθύνει το λευκό χαρτόνι με τα μωβ γράμματα στον τοίχο, μοιάζει να είναι αληθινή και είναι ένας υπέροχος λόγος για να χαμογελάσουμε όλοι μαζί με τα παιδιά.

_________

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τελευταίες Ειδήσεις