..
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Αποστολή της «Εφ.Συν.» στο Σικάγο: Ελληνες πανεπιστημιακοί μιλούν για την Ελλάδα και την εκπαίδευση
Ο Μιχάλης Αμοιρίδης έφυγε στα 23 του από την Ελλάδα για σπουδές και έπειτα από σκληρή δουλειά δεκαετιών έφτασε σήμερα να είναι ο Ελληνας πρύτανης στο δημόσιο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις στο Σικάγο.
Παρά την επιτυχημένη ακαδημαϊκή του πορεία στις ΗΠΑ, δεν ξεχνάει ποτέ την Ελλάδα όπως λέει. «Είμαι εδώ 30 χρόνια. Το να ζεις στο εξωτερικό δεν είναι εύκολο. Τουλάχιστον στην αρχή. Και δεν έχω κανένα παράπονο.
Η Αμερική είναι για μένα η δεύτερη πατρίδα μου, είναι μια χώρα που φέρθηκε και σ' εμένα και στην οικογένειά μου πάρα πολύ καλά. Αλλά παραμένει μέσα σου πάντα η συνεχής σκέψη για την Ελλάδα».
Πώς η προσωπική και επαγγελματική εμπειρία της ζωής του στις ΗΠΑ τον κάνει να αντιμετωπίζει τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μας; Μιλώντας στην «Εφ.Συν.» δηλώνει πολύ ανήσυχος με την κατάσταση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, παραλληλίζοντάς την με την κρίση που αντιμετώπισε η Αμερική το 2008-2009.
«Οταν υπάρχει οικονομική κρίση, δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις μόνο με περικοπές. Νομίζω ότι και στην Ελλάδα αυτό είναι κοινά αποδεκτό και αντιληπτό. Το πρόβλημα όμως είναι τι δυνατότητες υπάρχουν και ποιος ελέγχει την οικονομική κατάσταση.
Δεν μπορείς με περικοπές μόνο να περιμένεις ότι θα βγεις από την κρίση, χρειάζεται επένδυση και η επένδυση χρειάζεται να γίνει σε αυτούς τους τομείς οι οποίοι είναι οι πιο παραγωγικοί» σημειώνει.
Και προσθέτει: «Η ανώτατη αλλά και η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι τομείς από τους οποίους περιμένεις ότι θα βοηθήσουν στην έξοδο από την κρίση. Νομίζω ότι οποιαδήποτε επένδυση στην εκπαίδευση –ανώτατη ή μέση– σίγουρα αποφέρει καρπούς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι καρποί έρχονται μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα και αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει κάποιο άμεσο πρόβλημα. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος εξόδου από την κρίση».
Για τη Ζιζή Παπαχαρίση, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και σήμερα τη νεότερη πρόεδρο Τμήματος (Επικοινωνίας) στο ίδιο Πανεπιστήμιο, «δεν υπάρχει το τέλειο πανεπιστήμιο ή το τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν είναι τόσο θέμα χρηματοδότησης, δεν έχει να κάνει τόσο με την κρίση» λέει. «Και στην Αμερική είχαμε περικοπές στην εκπαίδευση για οικονομικούς αλλά και πολιτικούς λόγους. Εγώ πιστεύω ότι η κρίση στο εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει να κάνει περισσότερο με ορισμένα άλλα, όπως ότι οι τελευταίοι που αποφασίζουν για την εκπαίδευση, τη φύση της εκπαίδευσης και το εκπαιδευτικό σύστημα, είναι οι ακαδημαϊκοί».
Η Ζιζή Παπαχαρίση συγκρίνει τη δική της ακαδημαϊκή πραγματικότητα με εκείνη που βιώνουν πολλοί συνάδελφοί της στην Ελλάδα: «Εδώ έχω τη δυνατότητα να επιλέγω και να με επιλέγουν. Οταν όμως έχω συναδέλφους στην Ελλάδα που θέλουν να πάνε στο γραφείο τους γιατί έχουν κάποιο πρόγραμμα επιδότησης, έχουν κάποια έρευνα, κάποιο deadline και δεν μπορούν γιατί έχει γίνει κατάληψη, όλο αυτό το σκηνικό περιορίζει σίγουρα το πλαίσιο επιλογών που έχουν οι ακαδημαϊκοί στην Ελλάδα».
Το άσυλο στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ένα ζήτημα που έλκει την προσοχή των Ελλήνων ακαδημαϊκών.
Ο Ελληνας πρύτανης στις ΗΠΑ Μιχάλης Αμοιρίδης, παρότι παραδέχεται πως είναι κάτι το οποίο δεν έχει ζήσει από την πλευρά του πανεπιστημιακού, ωστόσο χαρακτηρίζει «εξωπραγματικό το γεγονός ότι εξωακαδημαϊκοί και εξωπανεπιστημιακοί κύκλοι μπορούν να έρθουν να καταλάβουν το πανεπιστήμιο χωρίς η πανεπιστημιακή Αρχή να μπορεί να κάνει ορισμένα πράγματα. Λέω “ναι” στην ελευθερία και την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης με κάθε κόστος της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά στη λειτουργική της και όχι στη χωροταξική της μορφή».
Κουβαλώντας το ιστορικό όνομα του πατέρα της, Ελληνα αρχαιολόγου Σπύρου Μαρινάτου, η Ναννώ Μαρινάτου είναι σήμερα καθηγήτρια και πρόεδρος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Ιλινόις στο Σικάγο.
Στη συζήτησή της με την «Εφ.Συν.» αυτοχαρακτηρίζεται της «παλιάς σχολής». Εστιάζει το εκπαιδευτικό πρόβλημα λιγότερο στο έλλειμμα χρηματοδότησης και περισσότερο στο έλλειμμα θεσμών. «Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα έχει σχέση με τα χρήματα.
Η Παιδεία δεν μπορεί να είναι χαλαρό πράγμα, πρέπει να είναι σφιχτό και να το παίρνει κανείς στα σοβαρά. Εκεί είναι για μένα το πρόβλημα. Κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν κίνητρα και δεν υπάρχουν οι ανάλογοι θεσμοί. Για να χτίσεις μια Παιδεία πρέπει να πιστεύεις τι κάνεις και γιατί το κάνεις. Οχι για να πάρεις ένα πτυχίο, αλλά γιατί θέλεις να αναδομήσεις την επιστήμη σου ή να βοηθήσεις τη χώρα σου ή και να βρεις μια σοβαρή δουλειά» σημειώνει.
Και οι τρεις εκφράζουν την ανησυχία και την ελπίδα τους για τη γενιά των νέων παιδιών στην Ελλάδα. Για τη καθηγήτρια Ναννώ Μαρινάτου «δεν πρέπει κάποιος να ρισκάρει πάρα πολλά αλλά λίγα και σίγουρα όχι όλα μαζί, για να μην τα χάσει όλα».
H καθηγήτρια Ζιζή Παπαχαρίση συμβουλεύει τη νέα γενιά Ελλήνων να πάνε προς τα εκεί όπου υπάρχει περιπέτεια.
Ερωτώμενη τι είναι αυτό που φοβάται και ελπίζει περισσότερο για τη χώρα μας, η απάντησή της είναι αφοπλιστική: «Φοβάμαι ότι θα σταματήσουμε να είμαστε σύγχρονοι, θα σταματήσουμε να είμαστε της εποχής μας, και ελπίζω ότι θα συμβεί το αντίθετο».
«Mη χάνετε τις ελπίδες σας. Και μην πουλάτε τα όνειρά σας, μη συμβιβάζεστε για τα όνειρά σας» είναι τέλος το μήνυμα που εκπέμπει ο πρύτανης Μιχάλης Αμοιρίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου