..
Photo Copyright - ΕΥΡΩΚΙΝΗΣΗ
Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου*
Η εικόνα που εντέχνως παρουσιάζεται σήμερα για το εκπαιδευτικό ζήτημα περιλαμβάνει από διαμαρτυρόμενους μαθητές και φοιτητές που καταλαμβάνουν σχολεία, κτήρια και σχολές, έως αυταρχικούς πρυτάνεις που καλούν τα ΜΑΤ για να περιφρουρήσουν τις συνεδριάσεις των συγκλήτων τους. Κι ακόμη, από εξαγριωμένους φοιτητές που αδειάζουν σκουπίδια στα γραφεία των πρυτάνεων, έως αναπληρωτές πρύτανη που δηλώνουν αυτάρεσκα ότι όσοι βρίσκονται σε εξουσία πρέπει να... φασιστοποιηθούν και να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα, γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνει ο Έλληνας και μόνο έτσι εφαρμόζονται οι νόμοι στα σοβαρά κράτη.
Και, εν μέσω σήψης και κατάρρευσης της δημόσιας εκπαίδευσης, κάπου στα ψιλά περνά ως είδηση η αναγνώριση από το επίσημο κράτος της λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων...
Συνιστά ασφαλώς παγκόσμια πρωτοτυπία, σε μια χώρα όπου συστηματικά τα τελευταία χρόνια απαξιώνεται η δημόσια εκπαίδευση, άλλοτε με αφορμή την οικονομική κρίση και άλλοτε με πρόσχημα τη λιτότητα, να κατηγορούνται ως ένοχοι οι αντιδρώντες σε αυτή την αυτοκαταστροφική, για τη χώρα, πολιτική και να αθωώνονται ή να περνούν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί ένοχοι της απαξίωσης.
Παρουσιάζεται δηλαδή τελευταία το εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο να κατηγορείται η αντίδραση στην υποβάθμιση και να αθωώνεται η δράση που την προκαλεί.
Διότι είναι ευκόλως εννοούμενο ότι αν υπήρχαν αίθουσες διδασκαλίας επαρκείς, ώστε να μην υπάρχουν φοιτητές που δεν βρίσκουν θέση για να παρακολουθήσουν μάθημα, αν είχαν μείνει γραμματείς στις γραμματείες, βιβλιοθηκονόμοι στις βιβλιοθήκες και φύλακες στα αφύλακτα, πλέον, κτήρια, επειδή χρήσιμο διοικητικό προσωπικό απολύθηκε με τη διαθεσιμότητα, αν υπήρχε προσωπικό καθαριότητας στα πανεπιστήμια και δεν υπήρχαν σκουπίδια και αν δεν υπήρχαν μαθήματα που δεν διδάσκονται ή που διδάσκονται πλημμελώς, γιατί συνταξιοδοτήθηκαν οι καθηγητές και δεν αναπληρώθηκαν ποτέ, δεν θα υπήρχαν και φοιτητές να αντιδρούν στην απόλυτη κατάρρευση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος. Και, μέσω αυτού, στην απόλυτη κατάρρευση του δικού τους μέλλοντος στην Ελλάδα, με συνέπεια την υποχρεωτική φυγή στο εξωτερικό.
Όπως κι αν δεν υπήρχαν νόμοι που επιβάλλουν τον έμμεσο ή και άμεσο διορισμό κορυφαίων διοικητικών οργάνων σε ανώτατα πνευματικά, υποτίθεται, ιδρύματα, δεν θα υπήρχαν και αυταρχικοί πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις με φασίζουσες αντιλήψεις, που, αντί να διαλέγονται με τους φοιτητές τους, να καταφεύγουν στη βία της... σφαλιάρας. Όαση στη σημερινή δημοκρατική έρημο ο πρώην πρύτανης και πρώην υπουργός Παιδείας Γ. Μπαμπινιώτης, ο οποίος με ευγενικά υπαινικτικό τρόπο επανέφερε στην τάξη τoν πρύτανη του ΕΚΠΑ, θυμίζοντάς του άλλες εποχές, τότε που οι πρυτάνεις εκλέγονταν με άμεση και δημοκρατική ψηφοφορία και γι' αυτό και διαλέγονταν με αγάπη και διδακτική διάθεση με τους φοιτητές τους και ιδίως με εκείνους που είχαν διαφορετική, έως και ακραία, πολιτική αντίληψη και συμπεριφορά.
Αλλά και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Αν δεν είχαν χάσει το Λύκειο και σε ένα βαθμό και το Γυμνάσιο τον αυτοτελή εκπαιδευτικό τους χαρακτήρα και δεν είχαν εξελιχθεί σε προθαλάμους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αν δεν είχαμε, ως χώρα, τα πρωτεία στην Ευρώπη, διαθέτοντας το πιο εξεταστικοκεντρικό και συγχρόνως και το πιο κρατικιστικό, το πιο συγκεντρωτικό και το πιο ελεγχόμενο από το υπουργείο σύστημα πρόσβασης στα πανεπιστήμια, το οποίο βέβαια μπορεί να καυχάται ότι είναι αδιάβλητο, αλλά ταυτοχρόνως είναι και ελάχιστα αξιοκρατικό, αν δεν υπήρχαν στα σχολεία τεράστια κενά και ελλείψεις, λόγω λιτότητας και εδώ, κι αν το κέντρο βάρους της εκπαίδευσης δεν είχε προ πολλού μεταφερθεί εκτός σχολείων, στα ιδιωτικά φροντιστήρια, τα οποία πληρώνουν αδρά και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς οι γονείς των παιδιών, ασφαλώς και δεν θα υπήρχαν μαθητές που να φτάνουν στο ακραίο μέτρο των καταλήψεων των σχολείων τους. Κι ακόμη, αν οι καθηγητές τους, όσοι γλίτωσαν δηλαδή από τη διαθεσιμότητα, δεν ήταν καταρρακωμένοι και καθημαγμένοι ηθικά και υλικά από ένα σύστημα που απαξίωσε καθετί δημόσιο και καθετί πνευματικό, θα υπήρχαν ασφαλώς δάσκαλοι φωτισμένοι για να εμπνεύσουν τα νέα παιδιά...
Το έγκλημα που συντελείται σήμερα στη χώρα μας είναι ότι συνειδητά υποσκάπτεται το μέλλον της από ένα πολιτικό σύστημα που, για λόγους νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας, υποβάθμισε και απαξίωσε τη ραχοκοκαλιά της Παιδείας, τη δημόσια εκπαίδευση, προκειμένου να ανοίξει τον δρόμο στην ιδιωτική. Κάτι που δεν συνέβη ούτε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, ούτε πουθενά αλλού στον κόσμο, αφού παντού, πολύ πριν ανοίξει ο δρόμος για την ιδιωτική, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για υψηλής στάθμης δημόσια εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί μια δίκαιη πολιτεία οφείλει να παρέχει ίσες ευκαιρίες για όλους στη γνώση και μέσω αυτής και στην ανάπτυξη και την ευημερία.
Όπως επίσης και πουθενά στον κόσμο δεν συνέβη να αναγνωριστούν ως ιδιωτικά πανεπιστήμια κολέγια, μέσω νομοθετικών πράξεων, χωρίς κανέναν έλεγχο και καμία ακαδημαϊκή αξιολόγηση.
Όσο λοιπόν το σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται η τραγωδία της δημόσιας εκπαίδευσης εξακολουθεί να παραπαίει, να τρίζει και να καταρρέει, τόσο ως ήρωες αυτής της τραγωδίας θα προβάλλονται τα σκουπίδια, οι αυταρχικές έως φασίζουσες συμπεριφορές και οι... σφαλιάρες.
______________
* Ο Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι καθηγητής, πρώην πρύτανης ΑΠΘ
*από την εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ" 30.11.2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου