Πώς απαντάμε σαν κοινωνία απέναντι στην επίθεση που δέχονται τα παιδιά μας;

  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ   

Οι μαθητικές καταλήψεις δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία . Αποτελούν έκφραση συσσωρεμένης αγανάκτησης απέναντι σε ένα σύστημα όλο και πιο αυταρχικό ,ταξικό και σταθερά προσανατολισμένο στη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Οι μαθητές αντιδρούν συνειδητοποιώντας όλο και πιο πολύ ότι στερούνται βασικά δικαιώματα όπως η δυνατότητα πρόσβασης σε μια ποιοτική εκπαίδευση σταθερά προσανατολισμένη στη διαμόρφωση ελεύθερων καλλιεργημένων και δημοκρατικών πολιτών. Στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση με την Τράπεζα Θεμάτων και το «Νέο Λύκειο» οι κρατούντες προσδοκούν να εξοβελίσουν μεγάλο αριθμό μαθητών , που θα μετατραπούν σε σύγχρονους δούλους, δηλαδή αμόρφωτους ανειδίκευτους «απασχολήσιμους» και να μετατρέψουν την πρόσβαση στο Λύκειο και στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση σε προνόμιο για λίγους και «έχοντες». 

Ήδη κατά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής των αντιδραστικών αυτών αλλαγών σε σύνολο 101.250 μαθητών της Α' Λυκείου παραπέμφθηκαν το Σεπτέμβριο μετά την 3η νομοτεχνική ρύθμιση 18.800, ήτοι ποσοστό 18,75%. Από τους 18.800, οι 9.929 κατάφεραν να προαχθούν και να συνεχίσουν στη Β' Λυκείου, ενώ οι 8.871 έμειναν στην ίδια τάξη. Το ποσοστό των μαθητών που κλήθηκαν να επαναλάβουν την Α' Λυκείου ανέρχεται στο 8,8% του συνολικού μαθητικού δυναμικού, ποσοστό σχεδόν τετραπλάσιο από το 2% πριν την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων. Το πρόβλημα δεν αφορά βεβαίως μόνο το Λύκειο ,αλλά διατρέχει όλο τον κορμό της 12χρονης εκπαίδευσης: ανελαστικά αναλυτικά προγράμματα, αύξηση της ύλης σε βάρος της ποιότητας,απουσία μορφωτικών υποστηρικτικών δομών , αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολείων , σταδιακή διείσδυση πάσης φύσεως χορηγών , διόγκωση της παραπαιδείας, έξαρση του ανταγωνισμού και εξετασιολαγνείας. 

Οι μαθητές συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν μόρφωση , ελεύθερο χρόνο, μέλλον σε μια χώρα που βουλιάζει. Ότι οι πολιτικές των κυβερνώντων επιτρέπουν απάντηση μόνο στο εκβιαστικό δίλημμα :δούλος ή μετανάστης. Αντιδρούν γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να ακουστεί η φωνή τους. Αντιδρούν παρά τους εκβιασμούς ,τις απειλές, την ενεργοποίηση των μηχανισμών του κοινωνικού αυτοματισμού, τις λυσσαλέες επιθέσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ , την ποινικοποίηση των αγώνων τους, τις προληπτικές συλλήψεις, τις κακοποιήσεις. 

Πώς απαντάμε σαν κοινωνία απέναντι στην επίθεση που δέχονται τα παιδιά μας; Αν τη βλέπουμε σαν κομμάτι του παζλ της γενικότερης επίθεσης της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που σαρώνει την ελληνική κοινωνία, τότε γιατί δεν είμαστε με κάθε τρόπο στο πλευρό τους; Πώς μπορεί να δικαιολογηθεί για μια ακόμα φορά η έλλειψη αντανακλαστικών από την πλευρά των φορέων της αντιπολίτευσης, των σωματείων ,των ενώσεων γονέων; Οι καταλήψεις των μαθητών είχαν προαναγγελθεί ,οπότε υπήρχε χρόνος για τις απαραίτητες ζυμώσεις. Οι ίδιοι οι μαθητές στις ανακοινώσεις τους ζητούσαν και ζητούν τη συμπαράσταση της κοινωνίας. Τελικά ποιος φοβάται τη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου με κυρίαρχο αίτημα την ανατροπή όλου του πακέτου των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ολιγαρχών; Μάλλον αυτοί που εντελώς κοντόφθαλμα προτάσσουν το όποιο παραταξιακό μικροσυμφέρον απέναντι στο συνολικό πρόβλημα. 

Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Το βλέπουμε κάθε φορά που πάει να ξεκινήσει κάτι ελπιδοφόρο. Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για τα παιδιά μας που δέχονται τον εξευτελισμό, ακούνε την εκκωφαντική σιωπή ,τις φτηνές δικαιολογίες ,τις ύβρεις και καταγράφουν ,κρίνουν . Το μόνο που θέλουν είναι να βγάλουμε το μανδύα του ειδικού, να τα ακούσουμε χωρίς φόβο και πάθος, να τα αποδεχτούμε, να σταθούμε πλάι τους.

Dionysia Asprogeraka