.....................Σελίδα για την εκπαίδευση, την παιδεία, τον πολιτισμό, την λαογραφία............
..................................................................................."Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Με τον όρο παιδεία εννοούμε την απασχόληση με το παιδί και κυρίως την παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή , την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Στη φράση εγκύκλια παιδεία η λέξη παιδεία χρησιμοποιείται με την εξής σημασία: «Ο κύκλος των γνώσεων και των δεξιοτήτων, που πρέπει να δίνονται και να καλλιεργούνται με τη διδασκαλία και συνεπώς να αποτελούν το αντικείμενο της παιδείας».

Σύμφωνα με την κοινωνιολογική προσέγγιση του όρου, "παιδεία" ορίζουμε τη μετάφραση των πολιτιστικών στοιχείων, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια και η διάρκεια του συστήματος στο πολιτιστικό επίπεδο που έχει επιτευχθεί απ' την προηγούμενη γενιά και ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα παλινδρόμησης σε παλαιότερα στάδια............. Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

«Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο».

Αδαμάντιος Κοραής (1748 – 1833)

γιατρός και φιλόλογος, από τους πρωτεργάτες του νεοελληνικού διαφωτισμού.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Το γράμμα 16χρονου στον υπουργό Παιδείας -Τι σημαίνει να έχεις μάνα αναπληρώτρια



Το γράμμα ενός μαθητή της πρώτης Λυκείου δημοσιεύει μπλογκ για εκπαιδευτικούς, με παραλήπτη τον υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλό. Ο νεαρός εξιστορεί στον υπουργό την «ατυχία» του να έχεις μητέρα αναπληρώτρια καθηγήτρια καθώς περιγράφει με γλαφυρό τρόπο το γολγοθά της διαρκούς μετακίνησης και αβεβαιότητας για το εργασιακό της μέλλον.

«Κι εγώ μαθητής είμαι αλλά έχω την ατυχία να μην έχω μάνα υπουργό.
Η δική μου μητέρα είναι μια απ” αυτούς που λες πως δε σε νοιάζουν γιατί εσύ νοιάζεσαι μόνο για μας τους μαθητές. Είμαι γιος αναπληρώτριας κι επειδή μάλλον τα έχεις μπλεγμένα λίγο και δεν ξέρεις τι σημαίνει αυτό θα σου πω εγώ που το ξέρω από πρώτο χέρι. ……
Να σου πω πρώτα για τη λέξη ΑΣΕΠ… Λοιπόν για μένα η λέξη αυτή σημαίνει να μαγειρεύω μόνος, να τρώω μόνος, να πλένω τα ρούχα μου και της μαμάς μου, να μετακομίζω στο σπίτι της γιαγιάς σε έκτακτες ανάγκες…

Έγινε αυτό κάμποσες φορές. Έπειτα άρχισαν τα ταξίδια…Δε θα σου πω τι σημαίνει σ” άλλο σχολείο να κάνω αγιασμό κι από άλλο να παίρνω απολυτήριο της τάξης, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Στην αρχή επαναστατούσα, μετά συμβιβάστηκα, τώρα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω και τη λέξη «οικονομία» που κάνει μόνη της η μάνα μου για να μη μου στερήσει εμένα τίποτα. Αλλά εγώ κάνω τη δική μου οικονομία και δεν της λέω πως τα τζιν μου κόντυναν και τα παπούτσια μου θέλουν τσαγκάρη.

Τα καλοκαίρια δε μ” αρέσουν. Η μάνα μου ιδρώνει και ξεϊδρώνει μπροστά στον υπολογιστή να κατεβάζει πίνακες και να μετράει ποσοστά. Αλλά φέτος το μεγάλο πανηγύρι άρχισε από πιο νωρίς.
Η μάνα μου φέτος μου υποσχόταν πως πολλά θ” αλλάξουν γιατί διορίζεται επιτέλους. Αλλά το τροπάρι άρχισε ν” αλλάζει από νωρίς. 13 Απρίλη ημέρα Τρίτη ήταν το αποκορύφωμα. Δεν την ξεχνώ αυτή τη μέρα. Από τότε έγινα εγώ ο μεγάλος κι αυτή η μικρή.

Πολλές φορές έχω ζηλέψει τα παιδιά που την είχαν δασκάλα, πάντα της το φιλούσα που έβαζε τη δουλειά πάνω από μένα. Αλλά τώρα πια μόνον την πονάω και φοβάμαι και για τους δυο μας.
Οι συμμαθητές μου περιμένουν το καλοκαίρι πώς και πώς. Εγώ τρέμω πως θα “ναι το χειρότερο απ” όλα. Δε με νοιάζει που δε θα πάω διακοπές, έχω συνηθίσει. Δε με νοιάζει για πράγματα, ρούχα κι ανέσεις που δεν έχω. Το φόβο στο βλέμμα της δεν αντέχω άλλο. Εσείς βάζετε πρώτα εμένα από τη μαμά μου, έτσι λέτε στην τηλεόραση. Η μάνα μου γιατί λέει πως μας αφανίζετε και τους δυο;;;
Αυτά…
Σας καλημερίζω
Ένας μαθητής Α' Λυκείου.

Πηγή: 36dimotiko.blogspot.gr

*από: iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr

Ο Μάριος Χατζηδήμου από τα Γιάννενα ένας 14χρονος Έλληνας που βγήκε πρώτος ανάμεσα σε 1.000.000 μαθητές από όλο τον κόσμο

       Διαβάστε το γράμμα του!      



Συγκίνησε όλο τον κόσμο όταν σηκώθηκε στο βάθρο της Ντόχα του Κατάρ, διαβάζοντας στα ελληνικά την επιστολή που είχε γράψει στον αγαπημένο του τενίστα Ρότζερ Φέντερερ. Ο Μάριος Χατζηδήμου από τα Γιάννενα έγραψε ένα κείμενο που τον ανέδειξε «Χρυσό Ολυμπιονίκη» σε διεθνή διαγωνισμό έκθεσης, στο οποίο μάλιστα αναδείκνυε την σημασία των Ολυμπιακών αγώνων γι’ αυτόν.




«Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες» ήταν το θέμα της έκθεσης στον διαγωνισμό στον οποίο έλαβαν μέρος περισσότεροι από ένα 1.000.000 νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων των χωρών τους.

«Χρυσός Ολυμπιονίκης» αναδείχθηκε ο 14χρονος Μάριος Χατζηδήμου, από τα Γιαννιτσά, ο οποίος με το γράμμα του προς τον αγαπημένο του τενίστα Ρότζερ Φέντερερ, συγκίνησε την κριτική επιτροπή και κέρδισε τον διαγωνισμό.
Αυτή είναι η έκθεση του μαθητή της β' Γυμνασίου:

Αγαπητέ Ρότζερ Φέντερερ,

Είμαι ο Μάριος, ένας από τους χιλιάδες, φαντάζομαι θαυμαστές σου. Ένας μικρός, ασήμαντος Μάριος, μπροστά σ' έναν γίγαντα του αθλητισμού. Κι ο λόγος που σου γράφω; Για να σ' ευχαριστήσω... να σ' ευχαριστήσω, που ξύπνησες μέσα μου την αγάπη για τον αθλητισμό και το τένις!

Χρόνια παρακολουθώ τους αγώνες και τις προσπάθειές σου στα γήπεδα, χειροκροτώ τις νίκες σου και θαυμάζω την επιμονή σου στις δύσκολες στιγμές. Το ανέβασμα σου όμως στο βάθρο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ήταν το «σερβίς», για την δική μου είσοδο στο άθλημα.

Άρπαξα την παρατημένη ρακέτα του αδελφού μου και αποφασιστικά μπήκα στο γήπεδο, έτοιμος να νικήσω. Τότε συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικό είναι, να βλέπεις την ρακέτα στα χέρια του Φέντερερ από το να προσπαθείς να την κουμαντάρεις στα δικά σου χέρια. Παιδεύτηκα, ίδρωσα, άκουσα δικαιολογημένα τις φωνές του προπονητή μου, όμως δεν τα παράτησα. Η μορφή σου στο βάθρο του Ολυμπιονίκη, με κρατούσε εκεί και συνέχιζα...

Συνέχιζα και ονειρευόμουνα... Κάποια μέρα, κτυπώντας το μπαλάκι, εκσφενδονίστηκε μαζί και η φαντασία μου, μακριά, πολύ μακριά στον χρόνο και στον τόπο. Βρέθηκα, λέει, εκεί, στην Αρχαία Ολυμπία, στην μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, στους πρώτους επίσημους Ολυμπιακούς Αγώνες. 776 π.Χ.- οι κήρυκες γυρνούν όλη την Ελλάδα και αναγγέλλουν το γεγονός. Οι πόλεμοι σταματούν, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, έτσι τουλάχιστον ήταν τότε! Νέοι από κάθε άκρη της χώρας, καταφθάνουν εκεί με λεβέντικη ψυχή και σώμα, για ν' αγωνισθούν τον «καλόν αγώνα», το «Ευ αγωνίζεσθαι». Τι υπέροχες λέξεις, τι φανταστική ατμόσφαιρα!

Ήσουν κι εσύ, λέει, εκεί. Οι ιστορικές μου γνώσεις σε απορρίπτουν, όμως η φαντασία μου σε θέλει εκεί. Ν' αγωνίζεσαι και να στεφανώνεσαι με την αγριελιά. Να ποτίζεις με τον ιδρώτα σου, το χώμα της αρχαίας Ολυμπίας και να δοξάζεσαι μαζί με τον Διαγόρα της Ρόδου, τον Πολυδάμα, τον Θεαγένη.

Ναι, είμαι περήφανος, που η δική μου πατρίδα, η Ελλάδα, έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα, σαρκώθηκε και μορφοποιήθηκε στους αγώνες της αρχαιότητας. Η Ολυμπιακή φλόγα, λαμπρυνόμενη με τις άξιες του Ελληνικού πολιτισμού, φώτισε την οικουμένη. Η αγωνιστικότητα, η ευγενής άμιλλα, ο αυτοέλεγχος, η συνεργασία, μέσ' από τον αθλητισμό, εμπλούτισαν και όλη την στάση του ανθρώπου απέναντι στην ζωή...
...Στεκόσουν εκεί, στεφανωμένος, ακτινοβολώντας την χαρά της νίκης, όταν σε πλησίασα ντροπαλά, σου έπιασα το χέρι, σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα:

- Πως νιώθεις, Ρότζερ; Τι σημαίνουν για σένα όλα αυτά;
- Άκου μικρέ μου, μου απάντησες με μια φωνή κρυστάλλινη, που ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου. «Αγωνίζομαι» σημαίνει «νικώ», να το θυμάσαι αυτό. Η συμμετοχή, ο αγώνας, είναι ήδη μια μεγάλη νίκη, ανεξάρτητα απ' το τρόπαιο. Νίκη ενάντια στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις δυσκολίες του εαυτού σου, ενάντια στον εγωισμό και την φιλαυτία σου. Νίκη υπέρβασης του εαυτού σου. Και κάτι ακόμα: «Νικώ» σημαίνει «Αγαπώ». Αγαπώ τον συναγωνιστή μου, που μου έδωσε την ευκαιρία ν' αγωνιστώ, τον προπονητή μου, που μου έμαθε τον τρόπω ν' αγωνίζομαι και να νικώ, τον κόσμο που με στηρίζει στην προσπάθεια και στον δρόμο προς τη νίκη, τον Θεό, που μου χαρίζει την δυνατότητα ν' αγωνίζομαι και να νικώ!

- Άουτ! Μάριε, συγκεντρώσου επιτέλους στο παιχνίδι! Ήταν η φωνή του προπονητή μου, που με έβγαλε ξαφνικά από την ονειροπόλησή μου. Όμως όχι, εκείνη την ημέρα, δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθώ σε κανένα παιχνίδι. Ήθελα να διηγηθώ, όλα αυτά που έζησα, στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες. Όλοι μαζί, ο προπονητής και οι συμπαίκτες μου, γίναμε μια συντροφιά κι αναβαπτισθήκαμε στο πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων.

Μιλήσαμε για το περίφημο Ευ αγωνίζεσθαι, αυτό που οι σύγχρονοι άνθρωποι, μπορούν τέλεια να ερμηνεύσουν ετυμολογικά, όσον όμως αφορά την πράξη, δυσκολεύονται από λίγο έως τραγικά! Στοχεύοντας αποκλειστικά στον πρωταθλητισμό, λούζονται στα βρώμικα κι επικίνδυνα νερά των αναβολικών, θυσιάζοντας στον βωμό της εφήμερης δόξας, την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος. Η εξόντωση του αθλητή και η δυσφήμιση των αγώνων, είναι το μόνο αντίτιμο που εισπράττει κανείς από τέτοιες ενέργειες.

Ε, λοιπόν για μένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν σημαίνουν, ούτε αναβολικά, ούτε πρωταθλητισμό, ούτε οικονομικά συμφέροντα, οικονομική κρίση, αντιζηλίες και μίση. Σημαίνουν χαρά για την συμμετοχή, «ευ αγωνίζεσθαι», φιλία, ειρήνη και σ' αυτό το πνεύμα εύχομαι να σταθούν οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες.

Σταματώ εδώ την φλυαρία μου, που ίσως σε κούρασε και σου εύχομαι μέσα απ' την ψυχή μου, σε όλη σου την ζωή, ν' αγωνίζεσαι, να νικάς και ν' αγαπάς, όπως ακριβώς εσύ μου δίδαξες. Σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά και σε περιμένω, εκεί που πρωτοσυναντηθήκαμε... Στην αρχαία Ολυμπία, στην Ελλάδα, στην πατρίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού.

Στην πανέμορφη και πολυαγαπημένη μου πατρίδα, που όσες δυσκολίες και τρικυμίες κι αν περνά τώρα, « δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά», γιατ' «έχει στο κατάρτι της βιγλάτορα, παντοτινό, τον Ήλιο, τον Ηλιάτορα»!

Με αγάπη και θαυμασμό,
Μάριος Α. Χατζηδήμου

_________________

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Ο ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΚΧΟΣ ΤΟΥ Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ του Ανδρέα Εμπειρίκου

(συνέκδοση με τις Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ)

ΑΝΔΡΕΑΣ  ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
Ο ΣΕΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΒΑΚΧΟΣ
ΤΟΥ
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ



ΠΡΟΛΟΓΟΙ: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ - ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ
Συνέκδοση: Εκδόσεις ΑΓΡΑ - Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ
Οκτώβριος 2013
Αρ. σελίδων: 88, Τιμή : 9,50 Ευρώ




«Όταν, προ ολίγων ετών σε μια ηχογραφημένη περιγραφή ωρισμένων φωτογραφιών μου, έδινα μία προσωπική ερμηνεία της φυσιογνωμίας του Καραγάτση, παρομοίωσα τον μεγάλον αυτόν συγγραφέα με δένδρο που αντλεί από τα βάθη της γης όλα τα αναγκαία για την ανάπτυξή του συστατικά και το οποίον, με το πυκνό του φύλλωμα, αναπνέει αφ’ ενός και γοητεύει αφ’ ετέρου τον κάθε άνθρωπο που στέκει μπροστά του, σε μια δοσοληψία μυστική που ξεπερνά τα όρια της συνήθους ”λογοτεχνικής επικοινωνίας“ μεταξύ συγγραφέως και αναγνώστου, και μετατρέπει την επικοινωνία αυτή πέρα του λογοτεχνικού στοιχείου στα καλλίτερα του έργα –όπου η συγκίνησις και η σκέψις δεν είναι σκοπός, δεν είναι “ατομικαί υποθέσεις” αλλά καθολικαί δυνάμεις ζωής και η σκέψις, όχι της σκέψεως αυτοερωτική ενέργεια– σε κινητήρια δύναμη καθολικά συνουσιαστική.
»Πολλά από τα παλαιότερα έργα του Καραγάτση επιτρέπουν στον αναγνώστη να καταλήξη εις τας ανωτέρω σκέψεις και εις τον χαρακτηρισμόν από τον οποίον εκπορεύονται. Κανένα όμως άλλο έργον τόσο πολύ όσο ο Σέργιος και Βάκχος.»
 ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
~~~~~~~~

Το κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου για το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση Σέργιος και Βάκχος βρέθηκε στις τελευταίες σελίδες ενός τετραδίου του 1960. Πρόκειται για το μοναδικό γραπτό τεκμήριο τόσο της θερμής φιλίας που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο, όσο και του θαυμασμού του Εμπειρίκου για το έργο του Καραγάτση και ιδιαίτερα για τον Σέργιο και Βάκχο, στον οποίο αναφέρεται αποσπασματικά μία ακόμα φορά στο ημερολόγιο του ταξιδιού στη Ρωσία. Ο Εμπειρίκος μιλούσε συχνά για το μυθιστόρημα αυτό και για το έργο του Καραγάτση, τον οποίο θεωρούσε τον πιο σημαντικό Έλληνα μυθιστοριογράφο. [...] 
Το ενθουσιώδες αυτό κείμενο δεν είναι μια κριτική, ο Εμπειρίκος ήταν άλλωστε αντίθετος στην ιδέα της κριτικής, συνδιαλέγεται με το μυθιστόρημα του Καραγάτση, απηχώντας ίσως στοιχεία ζωντανών διαλόγων των δύο φίλων. Μοιάζει να γράφτηκε για να δημοσιευτεί και ίσως ο θάνατος του Καραγάτση ακύρωσε την πρόθεση αυτή.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
~~~~~~~~

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν στην Αθήνα δύο φίλοι: Ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος και ο λογοτέχνης Μ. Καραγάτσης. Ήταν φίλοι μα όχι γκαρδιακοί, γιατί πολλά τους χώριζαν, σε πολλά διαφωνούσαν.
Υπήρχε όμως και ένα θέμα ιδιαίτερα σημαντικό που τους έβρισκε απόλυτα σύμφωνους: Ο Έρωτας εν γένει, αλλά και η κοινή αρνητική τους στάση όσον αφορά του τρόπο που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τις ερωτικές σχέσεις.
 «Ναι, φίλτατε Δημήτρη», φώναζε έμπλεος ενθουσιασμού ο Εμπειρίκος όταν τύχαινε να συναντηθούν, «ο έρωτας πρέπει να είναι πάντοτε ελεύθερος με όλας τας ηδονάς του». «Συμφωνώ και επαυξάνω, αγαπητέ» απαντούσε ο Καραγάτσης με τη βαριά και μελαγχολική φωνή του και συμπλήρωνε με τον δικό του πεζογραφικό λόγο: «Δώσε, βρε αδελφέ, ανάσα στον άνθρωπο και μην του λες πως κάθε χαρά της επίγειας ζωής οδηγεί μετά θάνατο στην Κόλαση. 
Η στέρηση αγριεύει τον άνθρωπο και τον κατευθύνει σε κάθε λογής κακοποιό δραστηριότητα».
ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ

~~~~~~~~

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Ενιαίο το έργο της εκπαίδευσης και της ανθρωπιάς

Του Ι. Ν. Μαρκόπουλου*

Ούτε η στοιχειώδης πρόνοια να κρατηθούν τα προσχήματα μιας έστω λογικής αιτιολόγησης της επιλογής τους, δεν υπήρξε. Όρισαν τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ και ΤΕΙ, που θα πρέπει να μπουν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας, με ακρίβεια δεκαδικού ψηφίου, και προσπαθούν εκ των υστέρων να αξιολογήσουν, λέει, την κατάσταση και να δουν τις πραγματικές ανάγκες σε διοικητικό προσωπικό. Την άμαξα λοιπόν μπροστά από το άλογο, και ύστερα απορούμε για τη γενικότερη δυσπιστία απέναντι στις αξιολογήσεις.

http://www.efsyn.gr/?p=125812

Τι κι αν οι πρυτάνεις επισημαίνουν ότι δεν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό, αλλά έλλειψη υπαλλήλων; Τι κι αν επισημαίνεται, από όλες τις πλευρές της ακαδημαϊκής κοινότητας, ότι η επιβολή της διαθεσιμότητας θα δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα στο διδακτικό και ερευνητικό έργο των ιδρυμάτων, θέτοντας έτσι σε ουσιαστικό κίνδυνο και το πολύ καλό όνομα των ελληνικών ΑΕΙ στον διεθνή χώρο; Οχι μόνο κανείς δεν νοιάζεται, αλλά το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει –με αλλαγές στο ωρολόγιο πρόγραμμα, με την εξαφάνιση μαθημάτων και με τις συγχωνεύσεις σχολείων και τμημάτων– τον εξοστρακισμό, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, 20.000 εμπειρότατων και άρα αναντικατάστατων εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης («Εφ.Συν», 16.4.2013).
Στη χώρα που γέννησε την έννοια της Παιδείας στον ευρωπαϊκό χώρο –ας μου επιτραπεί εδώ μια εδραιωμένη εμμονή μου στη συνέχεια της ελληνικής τουλάχιστον γλώσσας, όπως και η αναφορά ότι συχνά εμφανίζεται στην ξένη βιβλιογραφία η λέξη Paideia– ποτέ δεν προσέχτηκε ιδιαίτερα στη χώρα μας η Παιδεία και η εκπαίδευση, ποτέ τουλάχιστον για μεγάλο και καθοριστικό χρονικό διάστημα. Αν εξαιρέσουμε τη φωτεινή και μοναδική εξαίρεση της σύντομης αλλά τόσο παραγωγικής για τα εκπαιδευτικά μας πράγματα περιόδου που ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανέλαβε το 1964, όχι μόνο συμβολικά, και το υπουργείο Παιδείας, κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν αναγνώρισε, στην πράξη, τη ζωτική για τον τόπο σημασία αυτού του υπουργείου, που θα μπορούσε αυτό ουσιαστικά να θεωρεί το πραγματικό υπουργείο Εθνικής Αμυνας της χώρας.
Αν και η καθοριστική σημασία της Παιδείας και της εκπαίδευσης δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή από τα εκάστοτε πρωθυπουργικά γραφεία στα χρόνια που ακολούθησαν, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συνειδητές προσπάθειες, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση, που υποστήριζαν, θεωρητικά και πρακτικά, μια όχι απλώς νεοφιλελεύθερη, αλλά μια άκρως νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική πολιτική, προτείνοντας ακόμη και τη συγχώνευση του υπουργείου Παιδείας με το υπουργείο Εμπορίου, για τη μεγαλύτερη και αποδοτικότερη, λέει, σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας.
Προφανώς, μια πραγματιστική πολιτική σκέψη –με έναν καθαρά ωφελιμιστικό, τεχνοκρατικό, αγοραίο και σχετικιστικό αξιακό κώδικα– δεν έχει πολλά περιθώρια, με τα Inputs και τα Outputs, να αναγνωρίσει το ουσιαστικό και ζωτικό έργο της Παιδείας. Γι’ αυτήν, η Παιδεία, που την αναγνωρίζει μάλλον μόνο ως εκπαίδευση, έχει μια καθαρά εργαλειακή αξία, ανταλλάξιμη στη ρωμαϊκή αρένα της ελεύθερης αγοράς. Πρόκειται για μια εκπαίδευση όπου οι εργαλειακές ικανότητες, και ιδίως οι ικανότητες της αποτελεσματικότητας και της ηγεσίας (leadership), όχι απλώς προηγούνται των ικανοτήτων τού συναισθάνεσθαι και της ηθικής ορθότητας, αλλά σιωπηλώς τις απορρίπτουν ως τροχοπέδη των επιδιώξεών τους. Αυτή η εκπαίδευση «α λα μπολονέζ», που επιβάλλεται από τον παγκόσμιο καπιταλισμό και την αντίστοιχη με την αγοραία ιδεολογία του εκπαιδευτική πολιτική, έχει σίγουρα σχέση με μια μακάβρια εστίαση, αφού όσο αυτή θα εδραιώνεται και θα αναπτύσσεται, τόσο πιο άκαρδα και βάρβαρα θα οδηγεί στην «ανθρωποφαγία», την οποία ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο μου («Εφ.Συν.», 5.9.2013).
Πράγματι, στην παγκοσμιοποιημένη μας εποχή, το εκπαιδευτικό πρόβλημα είναι παγκόσμιο αλλά και τοπικό. Δεν έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε τη διεθνή κατάσταση. Υπάρχουν όμως σίγουρα θεσμοθετημένες συνταγματικά αντιστάσεις, που μπορούμε, αν κατανοήσουμε όμως πρώτα τη σημασία του διακυβεύματος, να ενεργοποιήσουμε και να υπερασπιστούμε. Οταν οι νέοι άνθρωποι δεν θα μπορούν να κατανοήσουν το νόημα μιας απλής πρότασης σε τέσσερις γραμμές, όταν δεν θα είναι σε θέση να εκφραστούν, να αρθρώσουν κριτικό λόγο, να κάνουν μια απλή διαίρεση, όταν ο δάσκαλος ή η δασκάλα θα έχουν μεταφερθεί από την αίθουσα διδασκαλίας σε έναν υπολογιστή και θα έχουν «κακοποιηθεί», κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς θα έχουν μετατραπεί σε ολόγραμμα, θα είναι ήδη πολύ αργά για όλους μας.
Ας σκύψει η πολιτεία με σεβασμό και με πραγματική έγνοια πάνω στα φλέγοντα αυτά ζητήματα των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ και ΤΕΙ και όλων των εκπαιδευτικών. Το έργο όλων μας, στον εκπαιδευτικό χώρο, είναι ενιαίο και αδιαχώριστα σημαντικό. Την αναγνώριση της τεκμηριωμένης αυτής αλήθειας, που πέρα από την αλληλεγγύη έχει ουσιαστική βάση, την οφείλουμε, με αίσθημα ευθύνης και δίχως λαϊκισμούς, στους νέους ανθρώπους που καλούμαστε να εκπαιδεύσουμε στην ανθρωπιά, κατά πρώτον, και στην επιστημονική εξειδίκευση και δεξιότητα, κατά δεύτερον.


___________
* Καθηγητής Τεχνολογικής και Φιλοσοφικής Θεώρησης της Τεχνοεπιστήμης στο ΠΤΔΕ της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ


ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τελευταίες Ειδήσεις